Sampai jumpa lagi

Sampai jumpa lagi betekent tot ziens/tot gauw in het Nederlands. Acht maanden geleden waren dit de  laatste woorden die ik in mijn reisblog opschreef. Na amper 8 maanden gaan we weer naar Indonesië toe. De afgelopen maanden zijn omgevlogen. Zorgen gemaakt om de mensen om ons heen. Afscheid moeten nemen. Gemerkt dat ‘we’ maar doorgaan in dat rad van het jachtige leven.  De laatste weken voor mijn vakantie moeite gehad om me over te geven aan de voorpret van zo’n reis. Eenmaal in het vliegtuig kan ik alles loslaten. Wat voel ik me ‘rijk’. Weer naar dat prachtige land toe met lieve mensen. Op zoek naar nieuwe avonturen. Heerlijk idee om uit mijn rugzak te leven. Weinig balast meenemen. Letterlijk maar ook figuurlijk natuurlijk. Nieuwe mensen te ontmoeten, en nieuwsgierig naar alles wat er op ons pad komt. Maar het allersupergeweldigste vind ik dat we na onze reis door Borneo die kleine man en Kania mee terug nemen!!!Sampai jumpa lagi!!! 

De vliegreis verloopt goed. Eenmaal in Jakarta aangekomen pakken we een taxi naar Six Degrees hostel in de wijk Cikini. Onderweg valt het ons op dat het wel erg rustig op straat is. Ineens weten we wat de reden is van de rust! Met lebaran (suikerfeest) reist iedereen terug naar hun dorp om familie en vrienden weer te zien. Dit is de grootste jaarlijkse uittocht van de Indonesiers. Na een slechts 35 minuten durende taxirit komen we aan in het hostel. We horen van de receptionist na onze opmerking dat het zo rustig op straat is dat maar liefst 85 procent van de mensen in Jakarta naar huis zijn. Na de laatste volkstelling van 2014 waren er 10 miljoen geregistreerden. In werkelijkheid zijn het er 20 miljoen! Mensen uit alle windstreken proberen hun geld in Jakarta te verdienen. Als 85 procent weg is betekent dat er dus maar ‘300.000’ mensen momenteel in Jakarta zijn. Je merkt het aan alles. Geen pruttelende vrachtwagens of snerpende scooters die voorbij zoeven. De lucht is smogvrij. Je ruikt zelfs andere luchtjes dan uitlaatgassen. We frissen ons op en gaan de straat op op zoek naar pecel lele. Tot onze verbazing staat ons favoriete tentje er niet. Ook de kaki lima zijn met 85% verminderd. We vinden toch een tentje met pecel lele. Alle krukken zijn bezet. Er wordt snel een zeil op de grond gelegd. We kunnen zitten. Onze benen kruisen lukt nog niet echt. Nog even een paar weken om te oefenen. De pecel lele smaakt geweldig! De sambal is zo heet. Mijn lippen, mond en slokdarm staan in de fik, maar het is zóóó lekker. Nog even martabak scoren, en mijn reis is nu al meer dan geslaagd. Op de rooftop van het hostel drinken we nog een bintang, en we gaan op tijd slapen. Morgenochtend vroeg naar het vliegveld voor onze vlucht naar Pangakalanbun op Borneo. 

Om half 6 gaat de wekker alweer. We pakken een taxi richting het vliegveld. We checken in bij de balie van Trigana air. Het is al druk op de vroege ochtend. Mensen met al hun ‘barang’. Vele dozen met een touw er omheen gebonden. In mijn ooghoeken zie ik iets. Zie ik dat wel goed? Voor de incheckbalie zie ik een man staan. Er wordt iets overhandigd naar achter de balie. Oooo, het is maar een pistool. Wat?!!!??? Er wordt wat  gesmoesd en gelachen aan de balie. Ik hou het in de gaten. De man achter de balie houdt het pistool in zijn hand en laat het aan z’n collega’s zien. Hahahaha! Nou, zo grappig vind ik het echt niet. Het pistool wordt zorgvuldig ingepakt voor zijn vlucht richting Pangakalbun. Ik neem aan dat er geen kogels in zitten.....

Hopelijk dan maar, sampai jumpa lagi :)