Stille kracht

Donderdagavond rond half 6 regent het nog steeds. Marlon gaat met Maghrib door de stromende regen naar de moskee toe. Kania en ik kletsen gezellig wat. Kania heeft Ibrahim op schoot. Kania vertelt dat er in de nacht van donderdag op vrijdag altijd veel geesten rondwaren. Je kunt het geloven of niet. Indonesië is een mystiek land. Noem het 'stille kracht'. Er is op Java zoveel bijgeloof. Ik vind het ontzettend interessant allemaal. In het dorp is er pas sinds een jaar of 15 elektriciteit. De mensen leefden voordien helemaal eenvoudig en teruggetrokken. De verhalen die Kania mij altijd vertelt zijn om kippenvel van te krijgen. Het is van overlevering op overlevering doorgegeven. Oooh, zo eng maar zo spannend!!

Dezelfde avond slaap ik voor de eerste keer echt slecht, schrik telkens wakker. Misschien komt het door Ibrahim. De afgelopen nachten het mannetje bijna niet gehoord. Hij heeft denk ik ook een onrustige nacht! Als ik rond 6 uur naar de wc ga zie ik dat Kania ook wakker is. Ze heeft Ibrahim in haar armen.  Ze vertelt dat haar 'oma' vannacht in haar slaap is overleden. Haar ouders zijn naar het huis van de oma toe. De moeder van Kania wast met de andere vrouwen de overleden vrouw. Pa gaat met de mannen het graf delven. Ibrahim draagt een zwarte stip op zijn voorhoofd. Baby's en zwangere vrouwen dragen de zwarte stip om zichzelf 'lelijk' te maken. Zodoende worden ze beschermd en niet meegenomen door slechte geesten. Een familielid komt aan de deur om Marlon ook mee te vragen naar de begrafenis. Marlon kleedt zich snel even om. Ik vind het fijn om te zien dat Marlon geaccepteerd en gerespecteerd wordt. Hij wordt nu ook als familie gezien. Kania gaat de was doen. Ik neem Ibrahim mee naar buiten. De buurvrouwen komen 'toevallig' even naar Ibrahim kijken. Ze zeggen iets tegen  mij maar begrijp ze niet helemaal. Ze zeggen iets tegen Kania. Kania zegt dat ik beter naar binnen kan gaan. Dat het beter voor Ibrahim is. Ik ga maar snel naar binnen en doe de deur dicht. Even later besluit ik nog snel 2 kledingstukken buiten te hangen. Ik vertrek over een paar uur en natte kledingstukken in de koffer is ook niet alles. Niet over nagedacht dus. Ik haal het maar snel weer binnen. Even later hoor ik gezang en geprevel. Kania zegt dat ze door de straat komen op weg naar de begraafplaats. Ik zie mannen voorbij lopen met de draagbaar. Het ontroert me. 'Oma' heeft eergisteren nog naast me op de bank gezeten. Haar postuur was tenger, haar gezicht vol met lijnen, aan haar handen te zien veel werk verricht en lief gehad. Vol verwondering keek ze naar het kleine wonder. Even later ging ze weg zonder haar kopje thee te hebben aangeraakt. Het halve dorp is uitgelopen om de vrouw naar haar laatste rustplaats te brengen. Ik zie mensen lopen die ik in de loop van de week heb leren kennen. Ook Marlon zie ik in de stoet voorbij komen. De komende week brengen de mensen uit het dorp o.a. rijst naar de familie. De 7e, 40e en 100e dag na het overlijden zijn belangrijk. Op de 40e dag houden ze een selamatan. Dan komen familie en vrienden bijeen om samen met elkaar te eten. De 40e dag gaat de geest over naar de andere wereld.Mensen zie ik weer door de straat terug komen van de begraafplaats. Het lijkt of het leven van alledag gewoon weer doorgaat. Leven en dood liggen dicht bij elkaar.Even later komt Marlon terug. Ook de ouders van Kania. Er wordt weer gekookt. Ik pak mijn koffer verder in. Gadegeslagen door een groep vrouwen. Ze willen afscheid van me nemen. Ik heb Geblug in mijn hart gesloten.