Gunung Rinjani Nationaal Park; Benang Stokel en Benang Kelambu watervallen

Ik word wat brak wakker. Volgens de locals zou een ‘hang over’ van de rijstwijn onmogelijk moeten zijn. Ik betwijfel het! Het kan natuurlijk ook van de lange dag van gisteren komen. De reis van Kuta naar Tetebatu, de trek van een halve dag en de avonturen van de vorige avond. Vandaag gaan we met Eddy en zijn kompaan op pad. We gaan vandaag naar het nationaal park Rinjani. Berend en ik gaan ieder achter op een scooter. Het is heerlijk om zo achterop te zitten. Genieten van de natuur waar we aan voorbij zoeven. Rijstterrassen en tabaksplantages. Het laatste komt steeds minder voor op Lombok. Waar vroeger Lombok o.a. om bekend stond is niet meer. Te lage tabaksprijzen voor de boeren. Een faillissement als gevolg. De boeren zijn rijst gaan verbouwen of naar een ander eiland vertrokken. Op de markten rondom Tetebatu zie je de tabaksboeren de tabak in grote balen verkopen. Ook zien we bij de tabaksplantages grote hoge schuren staan waar de boeren hun tabak drogen. In deze omgeving is het groener dan in het zuiden. Maar voor hoe lang nog?! 

Het is ongeveer 10 km rijden naar de waterval. Eddy heeft al gezegd dat het er erg druk zal zijn aangezien het zondag is. Dat hadden we al ingeschat. We komen aan bij het park. We moeten eerst de entree betalen. De vraag is hoeveel watervallen we willen bezoeken. In totaal zijn er 5 watervallen. We besluiten om er 3 te gaan bezoeken. We krijgen een gids mee. De wandeling naar de eerste 2 watervallen is goed te doen. Heerlijk koel onder de hoge bomen wandelen. Ik ga onder de waterval staan. Het water is koud en de stralen zijn snoeihard. Na een tijdje zijn we opgefrist en wandelen we naar de laatste waterval toe. Dit is best een pittige wandeling. Onderweg zien we weer punky monkeys. Ook kapokbomen. Van kapok wordt kussens en matrassen gemaakt. In Indonesië en omstreken al decennia bekend met het fijne en zachte materiaal. De laatste jaren vooral hip en eco in Europa. We gaan omhoog maar dalen ook weer af. Na een tijdje heb ik mijn ritme weer te pakken. Het wordt steeds drukker dus we zullen wel in de buurt zijn. En ja hoor, we zien van grote hoogte het water naar beneden kletteren. Het is een gordijn van water. Echt schitterend om te zien! Overal zie je nu mensen lopen. Groepjes vrienden en gezinnen. Berend klimt richting waterval. Beneden is een bassin waar mensen in zwemmen. Na een tijdje besluiten we om weer terug te lopen. Moe maar voldaan komen we weer bij de uitgang. Eddy neemt ons naar een warung. Het is witte rijst met rendang, tempé en wat groente. Simpel maar erg lekker. Voor het eten en drinken zijn we voor 4 personen 2,70 kwijt. Op de terugweg toch nog even langs het bamboedorp. Best aardig, maar achteraf hadden we het best kunnen overslaan. 

Terug bij Sama Sama is het tijd voor een siësta. Berend maakt mij tegen 7 uur weer wakker. Het probleem met het gasfornuis is opgelost en we kunnen er gelukkig gewoon eten. Ik bestel mie goreng en Berend ajam pelecing. Het laatste gerecht is gegrilde kip met een pittige saus. Een Sasakgerecht. Ik proef wat van de kip. Overheerlijk! Op mijn vraag hoe het kan dat hij en de andere mannen zo goed kunnen koken zegt hij dat ze het noodgedwongen hebben geleerd toen ze in Maleisië in de palmolie werkten. Eddy was pas 17 jaar toen hij illegaal naar Maleisië vertrok. Het was een zware tijd voor hem. Als hij erover verteld zie je een schaduw over zijn gezicht trekken. Hij vertelt dat hij in het begin elke avond moest huilen van de heimwee. Het plukken van de palmolievrucht is zwaar. Je prikt ze uit de palm met een lange stok en vervolgens gooi je de vrucht in een hoge vrachtwagen. Een vrucht weegt wel 30 tot 40 kilo. Ook naar gelang van de grillen van je baas kreeg je uitbetaald zegt hij. Ook dat hij klein en tenger van stuk is, astma heeft en de warmte er ondraaglijk is was dit niet goed voor zijn gezondheid. Tetebatu is met het milde klimaat beter voor hem. Eddy is nu 23 jaar oud. Heeft een vrouw en kind en probeert iets van zijn leven te maken. Diep respect voor hem!

De volgende dag vertrekken we weer uit Tetebatu. De mensen van Tetebatu hebben we in ons hart gesloten. Onder al die vrolijkheid en enthousiasme hebben ze ons ook even de andere kant willen laten zien. Het leven is zwaar op Lombok en de mensen doen hun best om te overleven. Bij het afscheid geef ik aan Eddy een ‘Delfts Blauw’ bordje van de Xenos. Door mij achteloos in Nederland gekocht en als souvenir meegenomen. Eddy straalt door dit gebaar. Ik voel me een beetje bezwaard. Ik hoop dat de leefomstandigheden beter worden voor de mensen in Tetebatu, maar ook dat het toerisme kleinschalig blijft zodat de natuur behouden blijft.