Easy riders

We besluiten de volgende dag om het openbaar vervoer te nemen. Dit omdat een taxi ook niet alles is. Eerst naar Kandangan en daarna door naar Loksado. Naar Kandangan is het zo’n 120 km. Je doet er tussen de 4 en 5 uur over met het openbaar vervoer. We zien wel. We hebben onze rugzakken in het hotel achter gelaten.We nemen alleen het hoognodige mee.

Als we bij de busterminal zijn stappen we in een minibusje richting Kandangan. De chauffeur maakt nog eerst een ronde door Banjarmasin om andere mensen op te pikken. De chauffeur heeft continu zijn hand op de claxon. Hij probeert zoveel mogelijk mensen in zijn busje te krijgen. We zitten voorin en dat is vrij comfortabel. De wind waait door de open ramen, etensluchtjes en kreteklucht  komen naar binnen gewaaid. De chauffeur zwaait onderweg naar collega chauffeurs, steekt elke 10 minuten een sigaret op, belt met mensen en zet de muziek op standje 110. Zijn vrouw en dochtertje zitten naast hem. De man en vrouw negeren elkaar gewoonweg. Als hij onderweg zijn collega’s kruist dan zwaait hij. Zijn dochtertje ook. Aandoenlijk. Kan me niet voorstellen dat een kind de hele dag in zo’n busje zit. Ik heb met haar te doen! De man fascineert me op een bepaalde manier. Hoe hij omgaat met de ‘buitenwereld’ en met zijn jonge gezin. Het busje heeft er goed de vaart in. Weer een prestatie in laagvliegen. 

We worden bij de busterminal gedropt. Wat nu? Een jonge man komt op ons af. Loksado? Ojek? Ya, zeggen we. Hij vraagt 100.000 RP per persoon. Het is 1,5 uur achter op de scooter naar Loksado. Best een hele rit. De jongen lijkt me jong en onstuimig. Ik wil nog wel heel aankomen in Loksado. We besluiten eerst wat te eten. We stoppen bij een warung. We bestellen 2 maal soto ajam. De man vraagt of we ook saté lusten. Nou, vooruit dan maar! Ik vraag aan de man of we ook met een auto naar Loksado kunnen komen. Hij informeert bij de buren. Nee, pas morgen vertrekt er weer een auto. Ik kom erachter dat ik me steeds beter verstaanbaar kan maken in het BI. De meeste mensen beheersen grotendeels hun eigen streektaal. Beheersen het BI ook maar matig en ik dus ook. Samen kom je er dan wel uit! 

We lopen weer naar de busterminal toe. Loksado? Ojek? Nu staan er 2 heren ons op te wachten. Het zijn 2 heren op leeftijd. Daar durf ik het wel mee aan. Het begint ondertussen te miezeren. Nou, daar gaat-ie dan! Berend springt achterop bij de 1e scooter en weg zijn ze. Ik zwaai mijn  been over de scooter en ga zitten. Starten maar en gaan met die banaan. Nou, hij maakt een aardige snelheid. Ondertussen begint het harder te regenen. Berend was al zo wijs om zijn poncho aan te doen. Ik probeer ondertussen al rijdend mijn poncho uit de verpakking te halen en om te doen. Wat een onding! Met één hand je vasthouden zodat je er niet afvliegt en met de andere hand een poncho om doen. Ik wil de ojek niet laten stoppen. Ik ben anders bang dat ik Berend helemaal uit het oog verlies. We verlaten nu de stad Kandangan. De ojek maakt steeds meer snelheid. Heuvel op, heuvel af! Bochtje links, bochtje rechts! We vliegen inmiddels. Hoe kom ik erbij dat ze rustig zouden rijden?! Ondertussen bedenk ik dat we geen helm op hebben. Berend is al ver vooruit. Straks zie ik hem ergens op de weg liggen. Dit is pas laten gaan. Ik schuil achter de man tegen de regen en probeer me zoveel mogelijk te ontspannen. Gedachtes over wat er kan gebeuren loslaten. Na ik weet niet hoe lang rijden we nog een hoge heuvel op. Scherpe bocht naar rechts en hij mindert vaart. Gelukkig zie ik Berend in de verte staan. Wat lacherig en met een wat wit gezicht. Ik stap af. Ik zal er ook wel zo wit, verregend en verwaaid uitzien. De oudjes moeten er om lachen als Berend ze Rossi en Pedrosa noemt. Dit was wel één grote adrenaline-rit. Ik ben er wel achter dat mijn leven me echt lief is!