Banjarmasin

We worden tegen 10 uur opgehaald. Er zijn maximaal 7 zitplaatsen in de auto. Er zijn er al 2 bezet en we moeten  achterin gaan zitten. Dat is niet de beste plek weten we uit ervaring. De reis zal toch zo’n 5 à 6 uur duren. Eerst moeten we de andere mensen ophalen, voordat we dat hebben gedaan zijn we alweer een uur verder. Er zit een vrouw naast me met 2 telefoons in haar hand. Ze belt continu of wordt constant gebeld. Ze is druk zaken aan het doen. De Dow Jones is er niks bij vergeleken. Ze houdt gewoon kantoor in de auto. Later vertelt ze ons dat ze in de goudhandel zit. Ooooh, vandaar!! In de buurt van Banjarmasin zijn veel goud-en diamantmijnen. Ze is op zakenreis en woont in Jakarta.

De chauffeur is afgestudeerd als piloot laagvliegen. Hij rijdt ruw en ontzettend hard. Misschien maar de volgende keer het openbaar vervoer pakken. 

Gelukkig komen we tegen 4 uur aan in Banjarmasin en worden we als eerste gedropt. We zitten in Hotel Summer. We frissen ons op en gaan naar de rooftop. Je kijkt op de rivier uit. Het is een beetje industrieel ingericht of een poging tot. Ziet er best hip uit en je hebt een leuk uitzicht. We bestellen eten en drinken. We komen bij van de reis. Berend praat met een ober. De ober kent wel een gids voor Loksado. De gids zal later op de avond naar het hotel komen. Ondertussen hebben we ook al telefonisch contact gehad met een aantal andere gidsen. Bij het inchecken gezien dat ze ook massage in het hotel geven. Even bij de receptie informeren. Het blijkt dat je op de kamer gemasseerd wordt. Niet echt ideaal maar vooruit dan maar. Een halfuur later wordt er op de deur geklopt. Het is de masseuse. Ik vraag of ze nog een andere masseuse kan bellen, zodat we tegelijkertijd gemasseerd kunnen worden. Ze belt een collega. De masseuse gaat alvast aan de slag met mij. Ze heeft handen van staal lijkt het wel! Wat is dat pijnlijk. De tranen springen in mijn ogen van de pijn. Ik kan me niet ontspannen. Telkens moet ik aan haar vragen of ze zachter wil masseren. Dit hou ik geen uur vol! De tweede dame komt er ook aan. Berend gaat het net zo af. Hij gilt het bijna uit van de pijn. Ik vraag of de massage Kalimantan-style is. Nee, van Java zegt ze. Nou, ik heb nog nooit zo’n pijnlijke massage gehad!

Als de dames weg zijn wordt er op de deur geklopt. Ik doe open en zie een klein tanig mannetje type Catweazle voor de deur staan. Hij zegt dat hij Tailah heet en gids is. We spreken af dat we zo naar de rooftop komen om over de trekking te praten. Als we boven komen is er een bandje aan het spelen. Er zitten allemaal jonge mensen. Ze roken en drinken alcohol. De setting zou net zo goed in een of  andere Westerse stad kunnen zijn. Hoog op de rooftop aan het oog van je ouders onttrokken. Gelezen dat de stad Banjarmasin heel streng in het geloof is. Tegenover het hotel staat de grootste moskee van Zuid-Kalimantan. East meeting west zullen we maar zeggen. De gids zit al aan het tafeltje. We praten over de trekking en wat we willen zien en doen. Catweazle kijkt of naar de lucht of naar de grond voor lange tijd. Geen idee of het allemaal bij hem binnen komt? We willen de volgende dag al naar Loksado vertrekken, maar dan kan hij niet. Na heel lang nadenken komt hij met een voorstel. Klinkt op zich goed. Het enige wat ik al meteen irritant aan hem vind is dat hij aan me zit te plukken. Ik hou er niet van als iemand ongevraagd aan me zit en het is sowieso in Indonesië heel ongebruikelijk. Hij laat een visitekaartje zien. Toch maar even snel googlen of hij goed bekend staat. In eerste instantie wel maar als ik verder kijk kom ik andere berichten tegen. Toch maar op mijn gevoel afgaan en vertellen dat we niet met hem in zee gaan. Ik vind het sneu voor hem maar vertrouw nog altijd meer op mijn onderbuikgevoel.