Mangovisioen

Het afscheid nemen valt me zwaar. Ik wist dat dit moment zou komen. Wat heb ik genoten van kleine Ibi. Ik ben blij dat ik naar Indonesië ben gekomen om mijn kleinzoon vast te houden, te knuffelen en te besnuffelen. Oma worden is toch wel heel bijzonder. Nooit gedacht dat het dit bij mij teweeg zou brengen. Het is een natuurlijk gevoel, een diepe connectie voelen met je kleinkind in je armen. 

Vanochtend kwam een straatverkoper op zijn scooter langs. Hij had allerlei soorten boompjes bij zich. Kania wilde voor hun nieuwe huis een mangoboom kopen. Ze vroeg of ik ook een mangoboom wilde. Hoe krijg ik die naar Nederland dacht ik?! De boom zal als hij de vliegreis haalt ook nog eens in Nederland moeten aanslaan? De boom is niet winterhard! Maar ik dacht alleen al aan die heerlijke, zoete, geurende mango's. Als visioen zag ik mezelf op een mooie zomerdag een mango uit de boom plukken. Boom = leven = Ibrahim. En ik was om! Kania kocht 2 mangobomen voor minder dan 4 euro. Kania's vader pakte de boom zorgvuldig in. 

Marlon brengt me naar het treinstation in Brebes. Ik wacht op het station op een bankje. Ik word aangesproken door een meneer. Hij vraagt wat voor boom ik meesjouw. Ik zeg dat het een mangoboom is. Hij vraagt het een en ander. Ik probeer zo goed mogelijk antwoord te geven. Op een gegeven moment begrijp ik er niet zoveel meer van. Wat ik begrijp is dat hij Marlon zou kennen? Mmmmm, jaja! Ik ben op mijn hoede. De man aan de andere kant begint nu tegen mij te praten. Mmmmm, jaja! Als hij door heeft dat ik de taal niet beheers gaat hij over in het Engels. Hij is arts in een ziekenhuis. Nu begint man 1 tegen man 2 te praten. Als ik aan man 2 vraag wat man 1 zegt vertelt hij dat hij bevriend is met de familie van Kania en ook Marlon kent. Zo ontstaat er een leuk gesprek. Als de trein binnen komt maken we aanstalten om in te stappen. Man 1 staat er op om mijn spullen te dragen. Nou, vooruit dan maar! Hij brengt me naar mijn stoel en we nemen afscheid van elkaar. De trein heeft vertraging. Ik kom pas om half 9 s'avonds aan op station Gambir. Het is druk op het station. Ik zie geen enkele kruier die ik aan kan schieten om mij te helpen met mijn spullen naar beneden te dragen. OK, puppy's power!! Ik sjouw de loodzware megakoffer, een rugzak en mijn mangoboom twee verdiepingen naar beneden. Adoe, zeg!! Ik zie de mensen om me heen naar mij kijken. Gelukkig donder ik nog net niet met boompje, koffer en rugzak de trappen af. Nu nog een taxi vinden. Ik word meteen belaagd door van alles en nog wat. Ik loop stug door en vind een taxi. 

Toch nog even s'avonds jalan Cikini op. Ik heb mijn zinnen op saté ajam gezet. Het is vrijdagavond dus erg druk op straat. Uiteindelijk kom ik bij een satétentje uit. Ik ga op een krukje zitten. Ik bestel een portie saté. Ondertussen staat er nog een man. Blijkt later een krantenmagnaat uit Jakarta te zijn. Dat is zo leuk aan de straattentjes in Jakarta. Alle lagen uit de bevolking van Indonesië eet van de straattentjes. Ook een toerist uit Spanje schuift aan. De chauffeur van de krantenmagnaat knoopt een gesprek aan met de Spaanse toerist. Ik hou me wat afzijdig. Ik heb zo'n trek in saté! Ik kijk gebiologeerd naar de satéverkoper die met zijn kiepas bamboe wappert of zijn leven ervan afhangt. Ik word beloond. Wat is de saté lekker! Ik raak in gesprek met de chauffeur en de toerist. De toerist was zijn werkzame leven beu en besloot het roer om te gooien. Heeft Azië zo'n beetje doorkruist. Hij verwondert zich net als ik hoe de mensen hier in het leven staan. Naar mijn idee is het jachtige leven in Spanje iets minder dan in Nederland. Misschien ook niet helemaal waar?! Ik denk wel dat als hij dat al in Spanje ervaart hoe jachtig is het leven dan wel niet in Nederland?

De volgende ochtend ga ik nog even zwemmen in het zwembad met olympische afmetingen niet zover uit de buurt van het hotel. Toch nog even wat warmte en zonnestralen meepakken voor de komende winter. Daarna ga ik naar de massagesalon. Ik onderga een massage van 1,5 uur met aromatherapie. Na de massage word ik als een baby gewassen. Ik ben klaar voor de komende 24 uur. In het hotel bestellen ze een taxi voor mij. Het is zaterdag en ontzettend druk op de weg. De chauffeur neemt een hele andere route dan ik gewend ben. Ik kom in wijken waar ik nog nooit geweest ben. Het verkeer zit weer eens muurvast. Ik denk dat de chauffeur een loopje met me neemt. Toch maar even vragen of hij niet naar het verkeerde vliegveld rijdt. Nee, dat is niet het geval zegt hij. Ik snap ook niet waarom hij niet de snelle tolweg neemt. Ik vraag het aan hem. Ja, nemen we zo zegt hij! Ik begin steeds geïrriteerder te raken. Straks kan ik de hoofdprijs voor mijn taxirit betalen. Uiteindelijk blijkt dat ik nog nooit zo goedkoop uit ben geweest. Het scheelde de helft van de 'normale' ritprijs. Ik heb mijn mening over de man heel snel bijgesteld. Aangekomen op het vliegveld is er voordat je incheckt controle van de bagage. Voordat je kunt boarden heb je al minimaal 5 x je ticket en je paspoort laten zien. Ze vragen wat er in het plastic verpakt zit. Ik zeg een mangoboompje. Heb ik quarantainedocumenten voor het boompje. Nee, heb ik niet. Helaas mag ik de boom niet meenemen. Mijn visioen gaat in rook op! Ik neem afscheid van mijn boompje. Ik hoop dat de beste man hem een mooi plaatsje in zijn tuin geeft.