Afscheid

Ik word wakker van de geluiden om me heen. Zo te voelen wordt het warm vandaag. Zo’n laatste dag vind ik altijd lastig. De afgelopen 5 dagen leef je met elkaar in een kleine ruimte en is het contact intensief. Weinig privacy maar je bent snel aan elkaar gewend. We pakken rustig onze rugzakken in. Ontbijten voor de laatste keer op het dek met al die geluiden om ons heen. We genieten intens. Na het ontbijt komt Nur naar boven. Hij wil graag weten wat we van de reis van de afgelopen dagen vonden. Wat kon beter volgens ons. Hoe was het eten. Was er voldoende eten. We zeggen dat we het geweldig vonden! Een 5 sterren service. Iets wat we van te voren niet hadden verwacht! De complimenten vliegen om z’n oren. Ik denk dat Nur na al die jaren zo gedrild is op de cruise dat hij niet anders kan. Daarnaast hebben we ook zo moeten lachen met hem. Echt een innemende man. Het is nog 1,5 uur varen naar Kumai. Een halfuur voor aankomst zie ik dat ik ineens signaal op mijn telefoon heb. Toch even informeren hoe het met het thuisfront is. Alles gelukkig goed zo te horen. We pakken onze spullen en verlaten ‘onze boot’. De volgende toeristen staan alweer te trappelen om een geweldige ervaring te krijgen. We nemen nog even een foto van ons allen. De vrouw van Nur komt ook spontaan op de foto staan. We nemen afscheid van Apek en zijn maatje. 

Nur wil ons nog even zijn woonplaats Pangkalanbun laten zien. Het heeft ongeveer dezelfde aantal inwoners als Eindhoven. Het is een groene en schone stad. We gaan eerst naar een Dayak longhouse kijken. Het is er neergezet om toeristen te laten zien hoe zo’n Dayakhuis eruit ziet. We gaan nu naar een restaurant toe dat volgens Nur het allerbeste restaurant van Pangkalanbun moet zijn. Als we het restaurant in lopen beginnen smaakpapillen te werken. We lopen naar boven om te kijken of er een tafeltje vrij is. Het is een laag tafeltje. We vouwen ons dubbel achter ons tafeltje. Wat willen we eten. Nur beveelt de ajam bakar aan. Berend en Nur nemen vis en ik kip. Als de gerechten komen dan wassen we onze handen en eten we lekker met de hand. Nur heeft niets teveel gezegd. De kip is goed gemarineerd en gegrild. Waterspinazie, tempeh en witte rijst maken het feest compleet. Na het eten gaan we naar een regenboogwijk met de langste openbare toilet ter wereld. Ik ben benieuwd. Het wijkje ligt aan de rivier en ziet er vrolijk uit met al die felle kleuren. We lopen er doorheen. Ondanks dat het er mooi uitziet ligt er ook veel afval onder de huizen. Het is jammer om dat zo te zien. We lopen naar de rivier toe. Nur legt uit waarom hij zei dat dit het het langste openbare toilet is. Langs de rivier Arut staat er wel 150 meter lang elke 5 tot 10 meter een openbaar toilet. Alles gaat zo rechtstreeks de rivier in!! Brrrr, moet er niet aan denken als het regenseizoen is en dat het water onder de huizen doorloopt.

We worden door Nur bij het vliegveld afgezet voor onze vlucht naar Palangkaraya. Beter dan 12 uur in een hobbelbus te zitten. Tenminste, als ik het vliegtuig zie twijfel ik. Het vliegtuig heeft propellers en een folder met het ‘onze vader’ in alle mogelijke geloven. Dat belooft niet veel goeds! We vliegen 25 minuten en hebben dan alweer een tussenstop in Sampit. Paar mensen stappen in en uit. Hupsakee, weer de lucht in. Het verbaast me altijd weer hoe gemakkelijk Indonesiërs een vliegtuig pakken. Het is net alsof ze de bus pakken. Het kan ook niet anders, want behalve op Java is de infrastructuur ronduit slecht. We komen gelukkig zo’n 20 minuten later veilig aan in Palangkaraya.