Pelan pelan

Om een beetje verkoeling te krijgen is het fijn om zomaar op de scooter wat rond te rijden. Berend en Marlon zijn al eens naar de grot gereden, en een dag later gaan Berend en ik op pad. De hoofdweg is best moeilijk begaanbaar en je moet je best doen om alle kuilen te ontwijken. Vorig jaar was de weg nog goed te rijden. Het verkeer, de warmte en de regen heeft helaas z’n werk gedaan.

Berend en ik lopen een rondje Geblug. We lopen eerst een stukje langs de weg waar mensen op scooters zich verbaasd omdraaien en naar ons kijken. Daarna gaan we
door de dessa. Op smalle paadjes langs de velden. We worden nieuwsgierig aangekeken, en soms wordt de vraag gesteld ‘di mana’? ‘Jalan jalan’ zeg ik dan maar. Ze begrijpen er niets van dat je voor de lol een rondje gaat lopen. Aangekomen bij een rijstveld zien we de stiefmoeder en de tante van Kania aan het werk. Het is de laatste rijstoogst. Het is ontzettend zwaar werk. We stoppen even en ‘praten’ wat met elkaar. We lopen na een tijdje verder richting dorp en bij de brug zijn twee jonge mannen iets uit de boom aan het halen. Ik vraag wat ze aan het doen zijn. Ondertussen komt de moeder van Kania aangelopen.  Het is een kleine variant van de petehboon begrijp ik van haar. Ze laat me de bonen rauw proeven. Best lekker moet ik zeggen! Ook krijg ik nog een vers geplukte mango in mijn handen gedrukt.  Bij de rivier zie ik ook nog een grote boom vol met nangkavruchten hangen. Wat een rijkdom geeft de natuur! Een paar dagen later lopen we weer een rondje. Er zijn weer mensen op het veld aan het werk. Een omaatje van een jaar of 80 is rijst aan het oogsten. Ze kijkt me vriendelijk aan en wijst in een bepaalde richting en zegt ‘tomat’. We lopen weer verder door. Het omaatje volgt ons in rap tempo. We kijken bij de oogst tomaten en het omaatje begint met vol enthousiasme de beste tomaten eruit te pikken. Ze gaan zo het zakje in en ik krijg het in mijn handen geduwd. Zo lief! We vervolgen onze weg door het dorp. De mensen knikken ons vriendelijk gedag, zeggen dat ze familie van Kania zijn, we gaan zelfs op de foto met de plaatselijke hangjeugd en krijg ik ineens een baby in mijn handen geduwd en gaan we vrolijk met het hele gezin op de foto. Never a dull moment in Geblug!

Eergisteren zijn we op pad geweest met de auto. Degene die ons van het station heeft gehaald zou ons weer chauffeuren. Het is een ‘buurman’. Eerst gaan we op bezoek bij de biologische moeder van Kania. Ik heb haar al eens eerder ontmoet. Ze is ontzettend lief. Nu gaan we naar het ‘familiehuis’. We worden onthaald in de voorkamer en maken kennis met diverse zussen. Wij krijgen mierzoete thee voorgezet. Pffff, ik krijg het Spaans benauwd en het zweet breekt me spontaan uit. Er wordt een ventilatortje gehaald. Dat is beter! Het plan schijnt gewijzigd te zijn. Het mangrovebos en theeplantage laten we voor wat het is en gaan naar Baturaden. Ongeveer een uurtje of anderhalf rijden. Onderweg zien we dat ze met een megaproject bezig zijn. Het hele kanaal staat zo goed als leeg en wordt gedregd. Kilometers lang. In de brandende zon werken ze gestaag door. Respect! We rijden nu door de heuvels. Links en rechts zien we landschappen aan ons voorbij trekken die me doen denken aan de foto’s op de platenhoezen van vroeger. Palmbomen met rijstterrassen. Erg mooie omgeving. We rijden nu richting de vulkaan Slamet. De rit duurt helaas langer dan verwacht. Maar liefst 3 uur! Daar aangekomen blijkt dat ze van Baturaden een soort pretpark hebben gemaakt. We eten en drinken wat. We wandelen door het park. De omgeving is schitterend! Het begint te regenen. We ‘huren’ paraplu’s en lopen naar de air panas. Het is een warmwaterbron. De mannen vermaken zich in de warmwaterbron. Kania, Ibrahim en ik schuilen voor de regen in een eettentje. We doen ons tegoed aan warme thee en pisang goreng. 
Over de terugweg doen we langer over dan de heenweg. Madre Mia! Onderweg krijg ik weer een enorme hoestbui. Voordat we op reis gingen was ik al ziek. Geprobeerd om het uit te zieken en samen met een prednisonkuur zou het goed moeten komen. Helaas niet! Kania vindt dat ik naar de dokter moet en we stoppen bij een soort van huisartsenpost. Na de helse terugtocht wil ik alleen nog maar iets eten, douchen en slapen. Dan maar iets te eten halen. Soto met rundvlees(huid) met veel sambal. De soep slurp ik zo naar binnen en het vlees laat ik voor wat het is! Daar knapt een mens van op. Al met al was het een hele mooie dag!