Tijdelijk afscheid

Onze laatste dag in Geblug is helaas alweer aangebroken! De dag na ons uitstapje was Ibrahim al wat hangerig. Ook vannacht heeft hij erg onrustig geslapen. Ocherm, hij is snotverkouden, hoest en heeft pijn aan zijn oortjes. Ik ben bang dat ik hem heb aangestoken! Ook Kania is verkouden. Ik voel me er wel een beetje schuldig over. Eind deze maand zal Ibrahim opnieuw geopereerd worden, en ziek zijn of worden is geen optie. Kania en ik lopen met Ibrahim in de buggy een eindje op. Ibrahim kijkt een beetje argwanend naar achter. Op een gegeven moment neem ik de buggy van Kania over. Zij loopt weer richting huis. Hij heeft niet in de gaten dat ik er alleen nog maar ben. Oeioei, als dat maar goed gaat! Ik loop weer richting het dorp. Als ik voorbij loop hoor ik mensen zijn naam roepen ‘Ibrahim Ibrahim’. Zo grappig! Ik geniet van het moment om nog even samen met hem te lopen. Op een gegeven moment kijkt hij achterom en ziet mij....hij kijkt nog eens goed....geen mama. Hij zet het op een huilen! Ik til hem uit de buggy en probeer hem te troosten. Toch maar weer in de buggy en ik weet hem af te leiden. Hij is weer rustig. 

Kania maakt voor ons nog een heerlijke maaltijd. Wat hebben we de afgelopen dagen toch heerlijk gegeten. En dan is het tijd om naar het station in Slawi te rijden. Afscheid nemen is nooit leuk maar we weten dat we elkaar als het goed is over een paar weken weer zullen zien. De laatste week van oktober gaan zij net als ons ook naar Bali toe.
De treinreis naar Semarang loopt voorspoedig. We pakken een taxi naar het hotel. We gaan een stukje lopen. Ons hotel ligt dichtbij het administratiegebouw van de Nederlands-Indische spoorwegen. Het heet Lawang Sewu of ook wel eens ‘1000 doors’ genoemd. Het verhaal gaat dat het er spookt. Tijdens de oorlog zijn er mensen gemarteld. Er doen veel spookverhalen de ronde. We lopen richting een megagrote mall. Je ziet er veel mensen wat doelloos rondlopen. Veel wordt er niet verkocht. Er rijdt zelfs een treintje door de mall. Ook kunnen kinderen op grote speelgoeddieren op wielen zitten om zo een rondje mall te gaan. Het is een bizar maar heel grappig gezicht!

De volgende ochtend vliegen we naar Lombok toe. We hebben eerst een tussenstop in Surabaya, maar we kunnen gewoon in het vliegtuig blijven zitten. Ze delen doosjes met eten uit. Lekker gemakkelijk! Op een gegeven moment zie ik een kleine kakkerlak op de rugleuning voor mij lopen. Welcome to the tropics! Ik probeer het beestje in mijn doosje te vangen. De kakkerlak maakt een schijnbeweging. Mijn naaste buurvrouw slaakt een gil. Toch weet ik de kakkerlak te vangen. Het doosje schuif ik onder de stoel van mijn voorste buurman. Op een gegeven moment zien we de mensen uit het raam kijken. Toch ook maar even kijken. Ik zie dat we net voorbij de Gunung Agung vliegen. Wel aardig van de piloot maar ik krijg er een beetje angstzweet in mijn handpalmen van. Het is wel een fascinerend gezicht moet ik zeggen!