Surfers Paradise Kuta

Na een zoektocht hebben we Kuta Lombok Beach House eindelijk gevonden. Het blijkt een vrijstaand huisje te zijn, en het ligt niet op een complex zoals wij dachten. Onder de naam van het huisje staat een telefoonnummer. We drinken eerst wat bij de buren warung bule. Onze eerste bintang van deze vakantie. Ik bel het nummer en de man zegt dat hij erover 5 minuten is. De man heet Andy. Hij geeft een korte rondleiding door het huis. Klein keukentje, koelkast, badkamer en slaapkamer. Via booking was er zeezicht beloofd. Die hebben we ook, maar ervoor is het één grote bouwput. Later horen we dat er eerst allemaal eettentjes bij de zee stonden. De regering wilde dit niet meer. Waarschijnlijk onder het mom dat ze te dicht bij zee lagen. Andy geeft nog wat tips. In ieder geval nooit met de scooter in het schemer/donker buiten Kuta rijden. Je kunt dan geen benzine meer kopen is zijn lezing. We weten wel beter. Verhalen gelezen over opwachtende ‘struikrovers’. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. We lopen het strand van Kuta op en we worden al snel aangeklampt door zowel volwassenen als kinderen. ‘Buy a cocunut from me. Buy a bracelet from me. Good for opening business. Give me luck. Please brother’. Op zich zijn we best wel wat gewend wat betreft de opdringerige verkoop, maar dit is wel even wat anders. Na even langs het strand te hebben gelopen gaan we weer terug naar ons huisje. ‘s-Avonds gaan we ergens zitten waar het iets drukker is. Voordat we zitten komen hordes kids op ons af. ‘Buy a bracelet from me. Please!’. We bestellen wat te drinken en de kinderen blijven maar vragen of we iets willen kopen. Ze bijten zich er helemaal in vast. Ze blijven bij de tafel hangen. Ik heb me nog nooit zo opgelaten gevoeld. De kinderen zien er onverzorgd uit. Vieze en kapotte kleding, vuil op het gezicht en vieze handen. Ik heb met ze te doen. Met alle goede wil zou ik alle armbandjes willen kopen, maar persoonlijk denk ik dat het niets voor de kinderen oplost. Het geld moeten ze grotendeels thuis afgeven. Ze krijgen wat geld om een lolly of een ijsje te kopen. De meesten hebben een erg slecht gebit.  Telkens als er weer nieuwe gasten komen bespringen de kinderen de nieuwelingen. De kinderen weten ook precies wat ze moeten zeggen. Ik word er wel triest van. Maar ook dit is Indonesië.
We slapen erg slecht die nacht. Tot half 4 in de nacht werd er in straat muziek gedraaid. Alle discoversies van Ed Sheeran zijn een aantal keren voorbij gekomen. Kan het niet meer aanhoren! Nu maar hopen dat de mullah van de moskee van twee deuren verder niet om 4 uur oproept tot gebed. 

We ontbijten ergens in een tentje aan het strand. Kuta lijkt wel uitgestorven! De surfers zijn de golven aan het bedwingen. Het straatbeeld wordt alleen maar overheerst door werklui. Ze zijn bezig met het bestraten van een lange boulevard. Kuta wordt opgepimpt. No surfers paradise anymore! 

We hebben een scooter gehuurd voor 2 dagen. De huur bedraagt 50.000 roepiah per dag. Omgerekend zo’n 3,15 euro. Een helm dragen is niet verplicht en de politie controleert niet, maar het is natuurlijk wel zo veilig. We gaan op pad. We rijden oostelijk naar pantai Tanjung A’an.  Onderweg zien we grote reclameborden hangen van de meest luxe resorts. Overal worden nieuwe asfaltwegen aangelegd. Ook de heuvels rondom zijn ontbost en worden ook nog eens afgegraven. Wat is er toch aan de hand vraag ik me af. Wel gehoord dat Lombok het nieuwe Bali moet worden. Tussen alle bouwprojecten door zien we wat schamele hutjes staan. Worden die straks ook met een bulldozer neergemaaid? Gaat het geld opgebracht door toerisme straks naar de dorpsbewoners toe? Werken ze straks allemaal in het toerisme en worden de vissers van het vissersdorp Kuta een uitstervend ras? Geen idee! Vorig jaar zijn we al eens aan de westkust van Lombok geweest. Grote verpauperde leegstaande vakantiecomplexen staan daar. Zal dat ook de toekomst worden van Kuta over 30 jaar? 

Het strand Tanjung A’an is prachtig moet ik zeggen. Een azuurblauwe zee. De baai ligt in de vorm van een hoefijzer. We zwemmen, lezen en hangen wat. Een eindje verderop gaan we eten. De keuken is niet meer dan een hut. Als de deur van de hut opengaat durf ik niet naar binnen te kijken. Berend en ik hebben nasi goreng special besteld. Nou, ik moet zeggen dat het overheerlijk is en ook nog eens vers. We rijden langzaamaan terug naar ons huisje. Later op de avond laten we ons masseren.

De volgende dag gaan we verkassen. Het huisje is niet echt verkeerd, maar dat lawaai s’nachts is niet te harden. We zitten nu iets verderop aan de ‘boulevard’. Hier is alles wel al klaar. We gaan weer een dagje met de scooter op pad. Nu gaan we naar het westen. Ook aan deze kant rijden lange rijen vrachtwagens achter elkaar. Volgeladen met zand. Ze kruipen langzaam de heuvels  op. Wij tuffen er langzaam achteraan. Het eerste strand waar we over een hobbeldebobbelpaadje naar toe rijden is helemaal verlaten. We stoppen er even. In het dorp zelf zijn ze grote stukken rots aan het vermalen. In een later proces worden er bakstenen van gemaakt. Als we iets gaan drinken horen we dat het strand waar we naar op zoek zijn zo’n 9 kilometer verderop ligt. Weer zo’n mooi strand. Wel met een flinke golfslag. 

Op de terugweg even langs de duikschool. Helaas minder goed nieuws voor Berend. Het zicht is niet optimaal de komende dagen. Dat wordt dus niet duiken. Als we aan de jongen vragen wat de reden is dat al de heuvels kaal zijn zegt hij dat de regering (IDTC) hier verantwoordelijk voor is. Kaalslag voor het toerisme! 
Als er weer een groepje kinderen komt is er een ventje dat best goed Engels spreekt. Hij kent zowat alle hoofdsteden uit zijn hoofd. Ik vraag aan hem waar hij dat geleerd heeft. Hij zegt op school. Ik vraag aan hem hoe al de kinderen uit Kuta op al die verlaten stranden komen. Hij zegt dat ze eerst naar school gaan en na school worden ze door hun moeder gebracht om de armbandjes te verkopen. Rond 6 uur worden ze weer opgehaald. Hij vertelt of het de gewoonste zaak van de wereld is. Een kind in Kuta mag helaas maar weinig kind zijn....