Afscheid nemen

Ik stap op mijn geleende Batavus herenfiets. De Balinezen vinden het best grappig om te zien als ik al stuntelend met mijn been een zwaai maak over de stang. Vanochtend is het erg druk in de dorpstraat. Het verkeer rijdt stapvoets. Op de fiets rij ik alle stilstaande auto's voorbij. Nu zie ik wat de reden van het oponthoud is. Voor mij zie ik een stoet lopen. Het lijkt een rituele optocht. Hoog boven de mensenmassa zie ik een soort van stellage uittorenen. Ik zie stoere Balineze mannen met 'sleeves' in traditionele kleding op de scooter rijden. Het lijkt een soort 'beveiliging' om alles in goede banen te leiden. Ik vermoed dat ze op weg zijn naar een crematie. Nieuwsgierig als ik ben loop ik met de fiets aan de hand de stoet achterna. Ik kom op een plein uit. Het plein ligt aan het strand. Ik zet mijn fiets neer en blijf op gepaste afstand staan. Ik zie een open kist van bamboe staan. Om de kist staan de priester en de familieleden. De priester begint murmelend te zingen. Een aantal mannen volgen hem al snel. Ondertussen worden er geschenken in de kist gelegd. Bloemenkettingen, lappen stof en mandjes met eten. Iedereen die iets heeft meegebracht komt aan de beurt en legt het geschenk in de kist. Als alle geschenken in de kist liggen stappen de omstanders wat naar achteren. Een orkest begint opzwepende muziek te spelen. Er komt een man aan met een hele lange ijzeren staaf inclusief gasfles. Hij steekt de staaf aan. Onder de kist ligt een hoopje bladeren en takken.'Woooosh' hoor ik. Het hoopje vat meteen vlam. Hij steekt ijzeren staven door de kist heen. Er worden ook wat golfplaten op de kist gelegd om het vuur beter te geleiden. De man zorgt dat het vuur hoger en hoger wordt. Hij werkt zich het rampetamp. Gelukkig staat de wind goed denk ik. Ondertussen kletsen de familieleden wat met elkaar. Het is een heel ontspannen gebeuren lijkt het wel. Achteraf hoor en lees ik dat een crematie vele jaren na het overlijden van iemand kan plaatsvinden. Een crematie op Bali is ontzettend duur. Ook het tonen van verdriet  tijdens de crematie schijnt niet gepast te zijn. Het is heel anders dan in onze westerse wereld waar we afscheid nemen met een gepaste stilte en ons verdriet openlijk uiten. Op Bali wordt er vrolijke gekwebbeld, toeristen zijn meer dan welkom en de familieleden beginnen aan hun rijstmaaltijd op een paar meter afstand van de verbranding. Ik vind het indrukwekkend! 

Nadat ik wat boodschappen heb gedaan fiets ik terug langs het strand. Ik fiets ook weer langs de plek van de crematie. De man is nog steeds bezig met vuur te maken. Ik sla links af en 10 meter verderop zijn ze saté op houtskool aan het  bereiden. Ik krijg een rilling over mijn rug. Ik heb met Alex afgesproken om nog een keer samen te eten. Je raadt het al.....saté! Gelukkig hebben we ergens anders afgesproken. Vandaag vertrekt Alex weer naar Nederland. Bali heeft hem goed gedaan! Het was fijn om samen te zijn. Samen zorgen maken om onze ouders voelt nu eenmaal beter dan je alleen zorgen te maken. Vooral ook met deze afstand. Ook de tegenslag met mijn voet was even slikken voor mij. Na het eten nemen we afscheid van elkaar.

Bali boy,

Probeer het 'Baligevoel' zo lang mogelijk vast te houden! Als je straks weer aan de Zeeuwse kust zit, denk dan maar weer terug aan ontbijten bij Luthu's, crossen over de bypass en het lekkere eten.
xxx