Back @ Gili's

Na alle mogelijkheden te hebben bedacht, besproken en gewogen te hebben waar we de laatste week doorbrengen is het uiteindelijk toch weer anders geworden. In Poppie's hoorden we mooie verhalen over de Togean eilanden. Je kunt er prachtig snorkelen en duiken. De reis er naar toe is maar liefst 15 uur met privé chauffeur en nog eens 3 uur op de boot. Tenminste als de boot uit vaart. Het eiland Bunaken in Noord Sulawesi moet ook prachtig zijn. Hier moet je minimaal 3 dagen reizen om er te komen. Dat is helemaal geen doen. We kijken of we een vlucht vanuit Makassar naar Wangi Wangi kunnen boeken. Vandaar uit kun je naar het duikparadijs Wakatobi (Zuid Sulawesi). Door Jacques Cousteau geroemd als het mooiste wat hij ooit heeft gezien, en de natte droom van elke fervente sportduiker. Je bent dan toch ook wel even onderweg. Als je al aan accommodatie kunt komen. Het hele jaar zijn wetenschappers, stagiaires enz. op de eilanden om onderzoek te doen. Bira dan? Het zuidoosten van Zuid-Sulawesi. Prachtig om te snorkelen. Wel veel stroming, en daardoor niet echt geschikt voor onze 'mooi weer' duiker. Dan 'maar' vliegen naar Lombok? Een paar dagen Lombok verkennen en een paar dagen Gili's? Dit is wel de makkelijkste manier om ergens te komen. We besluiten om na de begrafenisceremonie dezelfde nacht nog naar Makassar te vertrekken. Als we in Makassar zijn kunnen we altijd kijken of we fit genoeg zijn na 10 uur bussen om verder te reizen. De busreis valt toch weer tegen en we hebben weinig geslapen als we op het vliegveld aankomen. We proberen om een ticket dezelfde dag naar Lombok te kopen. Helaas zitten alle vluchten vol! Tja, en nu? We besluiten een hotel op het vliegveld te nemen. Kunnen we uitrusten van de busreis, nog Makassar bezoeken en de volgende dag maar Lombok vliegen. Nadat we wat hebben geslapen nemen we de bus naar Makassar. We worden in de buurt van Fort Rotterdam afgezet. Makassar is een echte havenstad. Net zoals elke havenstad heeft het charme maar ook minder fraaie kanten. We eten iets aan het water. Lopen dan naar fort Rotterdam. Als we binnen lopen mogen we een 'donatie' doen. Geen idee of het een donatie voor de beste man zelf is of dat het ten goede komt aan het fort. Het fort is uit de VOC periode. De naam is door de VOC-admiraal genoemd naar zijn geboorteplaats. We lopen wat rond. Achter ons komen twee knullen aangelopen. Ze beginnen een praatje te maken. Waar we vandaan komen, etc. Ze blijven al pratend met ons meelopen. Ze vertellen dat ze Engelse les bij het fort volgen en ze met toeristen de taal oefenen. Best aardig, maar ik wil nu even rustig rondlopen en het fort bekijken. We krijgen ze maar niet afgeschud. Ze stellen steeds meer vragen over Nederland. Mmmm, ik weet het niet hoor? Doen ze nu hun best om ons wat geld uit de zak te kloppen of zijn ze gewoon aardig? Ze klampen zich aan ons vast om ons overal naar binnen te leiden. Vervolgens laten Berend en ik ons niet kennen en vertellen we honderduit over alle kennis van Nederland. Hoeveel inwoners, over het geloof, over de steeds groter wordende verschillen tussen rijk en arm etc. We zijn even de VVV van Nederland. Een paar meisjes vragen of ze met ons op de foto mogen. Maar natuurlijk!! We praten wat met de meisjes. Berend en ik kijken elkaar aan. Dit is het moment om er vandoor te gaan. We nemen afscheid van de meisjes en van de twee jongens. De twee knullen kijken wel heel beteuterd nu. We willen de oude haven van Makassar bezoeken. We nemen de fietsbecak. De man wil ons voor 4000 roepia wel brengen. Het is toch verder dan we dachten. Zeker een kilometer of 6. Als we bij de oude haven zijn aangekomen stappen we uit. Niet echt een 'toeristische trekpleister'. In ieder geval geen enkele toerist te bekennen. Waar zijn de visrestaurants aan de haven? In mijn fantasie had ik heel iets anders in gedachte! We lopen naar de haven. Dit is het hart van de Buginezen. Zij zijn vermaarde zeelui. Een Buginees schip kent geen enkele spijker. De schepen zijn pure timmermansvakmanschap. De zon staat laag. We lopen wat rond. Mannen hangen en zitten wat bij elkaar op de boten. Net zoals wij naar ze kijken worden wij ook gadegeslagen. Ondanks mijn 'kuise' lange jurk, weliswaar met split en blote armen voel ik me niet erg op mijn gemak. De sfeer is niet bedreigend maar voelt erg ongemakkelijk aan. Het liefst zou ik me onzichtbaar willen maken en ergens gaan zitten om een middagje te kijken wat er zich allemaal afspeelt. De mannen hebben een bijna zwarte getaande leren huid. Ze lossen een vrachtwagen. De zakken zijn zo te zien erg zwaar. De schepen varen naar o.a. Kalimantan, Sumatra en Java. Berend maakt nog wat foto's. Ik wil voor het donker in ieder geval uit de haven zijn. We lopen naar een becakstandplaats. De prijs die ze vragen is absurd hoog in vergelijking met wat we eerder betaalden. We lopen nog even verder om te kijken of we kunnen onderhandelen over de prijs. Nee, geen enkele onderhandelingsmogelijkheden. De boodschap is als je het te duur vindt loop maar zelf een kilometer of 6 terug. We lopen weer wat verder. Niemand neemt ons terug naar het centrum. Op een gegeven moment heb ik er genoeg van. Bij een becakrijder kunnen we tot 40.000 pingelen. Vooruit dan maar, het tienvoudige betalen. We worden afgezet bij Fort Rotterdam. Het is dan nog zo'n 5 minuten lopen naar de bushalte richting vliegveld. Aangekomen bij de bushalte gaan we zitten in afwachting van de bus. Er hangt geen enkele dienstregeling. We spreken af dat we niet langer dan één uur zullen wachten. Als de bus niet binnen het uur komt dan nemen we een taxi. Na een halfuur wachten is er nog steeds geen bus voorbij gekomen. Een man komt aangelopen en wacht ook op de bus. Berend spreekt hem aan. Hij spreekt redelijk Engels. De man vraagt aan iemand of de bus nog komt. Nee, de laatste bus van 6 uur is al geweest. Een taxi stopt en vraagt of we met hem mee willen. We vragen aan de man of hij een taxi wilt delen. Nee, zegt hij. Hij heeft net gevraagd of een vriend hem met de scooter naar het vliegveld wilt brengen. We vragen aan hem wat een redelijke prijs voor een taxirit is naar het vliegveld. Ongeveer 300.000. Ik vraag aan de taxichauffeur wat hij voor de rit vraagt. De taxichauffeur vraagt 150.000. Berend en ik overleggen even. We besluiten de taxi te nemen. Berend zegt tegen de man dat hij ook mee kan rijden als hij wilt. De man stapt in. Onderweg naar het vliegveld praten we wat met de man. Hij vliegt naar Jakarta toe vertelt hij. Zoals hij zegt 'finding some money'. Op Sulawesi is weinig werk vertelt hij. Als we op het vliegveld aankomen zegt de man dat zijn vlucht eigenlijk pas morgenmiddag vertrekt. Hij heeft nog best wel de tijd om ons een verhaal te vertellen over een sultanprins. Moe van de warmte en het reizen van de afgelopen dagen ga ik niet op zijn voorstel in. Opeens is de beste man snel verdwenen. Na exact 63 dagen ben ik Indonesië heel even beu. 

De volgende dag vliegen we naar Lombok toe. Het is een kleinschalig hotel met een mooie tuin waar we verblijven. Mangsit heeft een mooi strand. Berend duikt na 3 weken de zee in. Hij geniet ervan. We eten in warung Paradiso. Het eten is paradijselijk lekker. Heerlijk aan het strand met zonsondergang met onze voeten in het zand.

De volgende dag vertrekken we naar de Gili's. We gaan naar Gili Air. Op de twee andere eilanden ben ik al geweest. Gili Air is niet zo druk als Gili T maar ook weer niet zo rustig als Gili Meno. We hebben nog een hele week luieren voor ons liggen. Fijn om de reis zo af te sluiten. Berend heeft een duikschool gevonden. Het is alweer een tijdje geleden dat hij gedoken heeft. Hij ondergaat een 'refreshment'. Even alles herhalen is nodig. Hij gaat een paar keer duiken. Hij is weer gegrepen door het virus. Ondertussen vermaak ik mij prima. Luieren, boeken lezen, verse vis van de barbecue en zwemmen. Bijna elke avond een adembenemende zonsondergang. In een gazebo of een zitzak hangen en genieten van het uitzicht en op de achtergrond zingt Marley 'three little birds'. Wat is het eilandleven toch mooi!