Bogor (voormalig Buitenzorg)

Rond 11 uur op pad om met de trein naar Bogor te vertrekken. Eerst maar eens richting station Cikini lopen. Na een minuutje of 5 alweer werken mijn zweetklieren al optimaal. Ik kom op het perron en vraag aan een jongen die aan het wachten is of het de trein richting Bogor is. Hij spreekt geen enkel woord Engels en ik spreek bijna nog geen behasa Indonesia. Uit zijn gebaren begrijp ik dat de trein nog moet komen. Na een halfuurtje komt de trein aan. De trein is niet zo vol. Gelukkig maar. Na een paar haltes wordt het steeds meer inschikken. Als je in Indonesië reist moet je niet bang zijn voor lichamelijk contact :)) Hele families stappen in de trein. De kleine kinderen zijn goed ingepakt. Ze hebben een wollen muts en een jas aan. Bogor ligt op ong. 300 meter hoogte en schijnt niet zo benauwd te zijn als in Jakarta. Het is er rond de 24 graden. IJs- en ijskoud volgens de Indonesische begrippen. Als ik na 1,5 uur aankom loop ik de massa achterna. Fajar heeft uitgelegd hoe ik naar Kebun Raya (botanische tuin) moet lopen. Ik loop al meteen de drukte in. Het hele verkeer staat vast. Ik loop en loop. Het zou ong. 15 minuten zijn. Misschien toch maar even vragen aan iemand of ik goed loop. Ik vraag aan een jongen of hij Engels spreekt. Nee, dus! Hij roept er iemand bij, en nog iemand en nog iemand. Zelfs een cartoonfiguur staat ineens naast mij. Slechte voorbereiding van mij maar ik ben de naam van de tuin vergeten en moet het even opzoeken. Aaaah, Kebun Raya zeggen ze in koor. Ja, denk ik wat is er nog meer dan de tuin?! Ze zeggen angkot angkot en vervolgens lopen het cartoonfiguur samen met 2 of 3 anderen richting straat en houden ze een busje voor me aan. Ze zeggen tegen de chauffeur waar ik naar toe moet. Ik vraag hoeveel ik de chauffeur moet betalen. Ik krijg te horen 3000. Ik vouw me dubbel in het busje. Bedank de mensen die me geholpen hebben en dan zwaaien ze me uit. Het is nu nog drukker geworden in her verkeer. Telkens als de angkot stopt roep ik paniekerig 'Kebun Raya'?? Belum zegt de man. Het is duwen en drukken in het verkeer. De motor slaat af. De chauffeur is even bezig onder het stuur. Ja, de angkot start weer! Weer 5 meter verder rijden. Weer slaat de motor af, en nog eens en nog eens. Ik besluit bijna om de angkot uit te springen en te zeggen saya jalan-jalan. Gelukkig zijn we er al snel. Even wat drinken kopen en dan de botanische tuin in. Het is een mooie oude botanische tuin. In de 19e eeuw was het de residentie van gouverneur-generaal en de tuin was ook wel bekend als Buitenzorg. Ik vraag me steeds af waar die westerse toeristen zijn? Ik heb er nog maar één gezien? Is het geen reisseizoen? De tuin is gigantisch. Ik heb geen gericht doel en loop wat rond. Vier schoolmeisjes spreken mij verlegen aan in het Engels en vragen of ze mij mogen interviewen. Ze hebben de opdracht van hun leraar gekregen om hun Engels te oefenen met toeristen. Ik zeg dat ik het leuk vind. Een meisje leest haar vragen af van haar telefoon. Echt aandoenlijk hoe ze haar best doet. Ondertussen filmen de andere meisjes ons. Ze bedankt me voor het interview en vraagt of ze met mij op de foto mag. Ik zeg dat ik het goed vind. Met z'n vieren staan ze om me heen. Zo vastgelegd. Ik loop verder. Een tijdje later word ik weer aangesproken door een man. Hij vertelt dat hij samen met zijn familie is. Hij geeft kinderen Engelse les vertelt hij. Eerlijk gezegd spreekt hij minder goed Engels dan het meisje. Hij vertelt over zijn huis etc. Of ik naar zijn huis wil komen om daar te slapen. Hij bedoelt waarschijnlijk dat hij een hostel heeft. Hij introduceert zijn vrouw. Ze vertelt dat ze verpleegkundige in Japan is en dat ze mensen helpt met de taal die in het ziekenhuis liggen. Het laatste zal ik wel niet goed begrepen hebben? Ze vragen mij ondertussen het hemd van het lijf. Na een tijdje nemen we afscheid van elkaar. Leuk dat mensen proberen een gesprekje te beginnen. Het is ondertussen wel erg warm geworden. Ik ga ergens op een bankje zitten. Er zit een familie ook wat uit te rusten. Een klein meisje lacht lief naar me. Ik lach terug. Ik hoor haar tegen haar moeder zeggen Inggris (Engels). Ik knik. Ze begint nu voluit te lachen en zegt 'hello'. Ik zeg 'hello' terug. Ze komt nu bij me staan en noemt haar woordenkennis aan Engels op. Het is zo'n schatje! Ik stel wat simpele vragen. Ze reageert meteen heel erg enthousiast. Nu komt de rest van de familie er ook maar eens bij staan. We praten wat met elkaar. Mogen we een foto maken vragen ze? Dat is prima zeg ik. Ze nemen de foto. Ik vraag nu aan hun of ze ook een foto voor mij willen maken. Ik zie ze nu wel erg verbaasd kijken. Weer gaan we samen op de foto. Hahaha, een echt Ushi-actie. Ik ben van plan om elke keer dat mensen vragen om een foto met mij te maken ik het ook aan hun vraag. Na 12 weken zal ik wel een leuke verzameling hebben denk ik ;)) We nemen vrolijk afscheid van elkaar. Na een tijdje komen er weer schoolmeisjes naar me toe en vragen of ze mogen interviewen. En ik ga samen met een meisje weer vrolijk op de foto. Ik loop naar het restaurant in de botanische tuin. Ik bestel wat te eten en es cendol. De es cendol is hemels! Heerlijk om onder een fan te zitten, iets te drinken en naar mensen te kijken. Ik kan hier wel de hele middag blijven zitten. Er is live muziek en de mensen dansen poco poco. Tegen 4 uur besluit ik maar eens terug te gaan. Het is weer een hele onderneming om in Jakarta te komen. Ik hou een angkot aan. De prijs die de chauffeur noemt is veel te hoog. Ik besluit om terug naar het station te lopen. Nu is de chaos op straat helemaal compleet! Na een paar 100 meter hou ik toch maar een angkot aan. Weer proppen. Twee knulletjes van hoogstens 7 jaar stappen met gitaar in. De angkot begint te rijden. Ze hangen een beetje half in de deuropening en beginnen te zingen. Echt bizar! De volgende halte halen ze wat geld op bij de passagiers en krijgen van de chauffeur ook nog wat geld toegestopt. Op het station van Bogor aangekomen is er weer een hele mensenmassa op de been. Gelukkig heb ik de OV van Kania bij me en kan zo inchecken.

Terug in het hotel snel douchen. Ik voel me zo smerig. Kania en ik laten ons heerlijk masseren. De knopen in mijn nek voelen als kabels in de handen van de masseuse. Ze masseert stevig de spieren in mijn nek. Het lijkt net of ze alle vermoeidheid en stress van de afgelopen weken er persé uit wil masseren. Ik denk dat ik dan nog wel een aantal massages nodig heb. Na de massage gaan we weer in een eettentje op straat pecel lele (meerval) eten. 

Morgen gaan we met een aantal mensen naar Bekasi. Farjaj, de vriend van Kania heeft gevraagd of we ook mee gaan. Vanuit het hostel is er een hulporganisatie opgericht voor de mensen van bantar gebang. Zie ook http://www.bgbj.org/where/