Jakarta Kota (oud Batavia)

Ik schijn nogal te snurken…..nooit geweten ;) Kania heeft niet zoveel geslapen vannacht. Ik ook niet zoveel. Rond 5 uur werd ik wakker van het geschal uit de luidsprekers om mensen op te roepen tot gebed. Gelukkig slaap ik na een tijdje weer in. Als ontbijt nasi uduk genomen. Best wel heftig op de nuchtere maag. Tegen 1 uur lopen we richting het station om richting de oude stad te gaan. Onderweg wat mondkapjes gekocht. Vandaag is het bewolkt en je ziet de smog hangen :( Mijn ogen tranen van de smog. We komen aan in station Jakarta Kota. Pffff, wat een hitte! We lopen over een heel smal trottoir. Links en rechts op het trottoir verkopen mensen o.a. zonnebrillen, kleding en eten. Ik moet uitkijken waar ik loop. Er lopen zelfs mensen verkleed rond als een of andere cartoonfiguur waar je mee op de foto kunt. Ook slingert er een dikke vette slang op de stoep. De man wenkt mij. Dacht het niet. Ondertussen raast het verkeer maar door. Ik ben blij dat ik een mondkapje op heb ook al is het erg warm. We komen aan op het Fatahillaplein (oud Batavia). Het is een groot plein. Rondom liggen de oude gebouwen. Ik ben onder de indruk van alle mensen die er op het plein lopen, zitten en fietsen. We lopen eerst wat rond. Het is zo warm en benauwd dat we besluiten om eerst wat te eten en te drinken. Ik ga voor de nasi goreng. Zo weer mijn bordje netjes leeg gegeten. De hele tijd komen er mensen met een gitaar bij je tafel staan om wat muziek te spelen. Zelfs een jochie van ongeveer 7 jaar. Echt hartbrekend om zo geld te moeten verdienen. Kania geeft het jochie wat geld. Ik hoop dat hij het geld niet hoeft af te geven aan z’n ouders en dat hij in ieder geval een warme maaltijd krijgt. We lopen weer richting het plein. Ik maak wat foto’s en we lopen nog wat door de wijk. We besluiten om een bajaj te pakken richting de haven van Sunda Kelapa. Onderweg kijk ik mijn ogen uit! Overal mensen. Ze repareren brommers of ze liggen op een stuk karton te slapen of ze verkopen eten. Aangekomen bij de haven liggen de Bugineze schepen aangemeerd. De schepen zijn van hout en worden op een speciale manier gemaakt door het Bugisvolk (Zuid-Sulawesi). De boten varen van Java naar Sulawesi of Kalimantan en terug. We lopen langs de boten. Bij een aantal boten zie je ze aan het werk. Ik zie een wat oudere man op blote voeten heel behendig de steile loopplank aflopen. Hij kan zo bij het circus. Het is heel erg rustig in de haven. Ik zie alleen een stel Westerse toeristen rondlopen. Ook in oud Jakarta zag ik maar een enkele toerist. Ik voel me met een lengte van maar 1.67 heel erg groot. Het is nog steeds warm en benauwd. We besluiten om terug te gaan. We pakken weer een bajaj. De chauffeur scheurt door het verkeer. Even later neemt hij een afslag en we rijden een smalle straat in. Het straatje loopt parallel aan het spoor. Dit is het echte Jakarta. Allemaal kleine huisjes met af en toe een klein straatje ertussen. Je ziet mensen voor hun huisje zitten wat te eten, te koken of op een matje te slapen. Overal staan tv’s aan en de huizen zien er van binnen zo smerig uit. Overal ligt rotzooi en afval. We steken een paar stilstaande slootjes over. Het ligt er vol met afval. De lucht die er vanaf komt is niet te harden. Het nog te bereiden voedsel zie ik in bakjes op de grond liggen. Brrrrr, denk ik!! Het is echt verdrietig om te zien dat mensen zo moeten leven.

We gaan s'avonds iets drinken ‘on the rooftop’ van Hostel Six Degrees. Fajar, een vriend van Kania werkt er als reisgids. Het is een paar minuten lopen van ons hotel. Fajar is een lieve zachtaardige jongen. We moeten 4 trappen op om uiteindelijk op de rooftop aan te komen. Het hostel heeft een sfeertje als elke hostel in een grote metropool. Lekker laidback dus. We drinken wat en raken met verschillende mensen aan de praat. Nogal een mengelmoesje van Italianen, Franse en Duitse backpackers. Leuk om naar hun ervaringen te luisteren. En moeke (ik dus) vertelt over haar ervaringen tot zover. We gaan samen met Fajar op pad om saté te scoren. We schuifelen een straattentje binnen en Kania bestelt ook voor mij. Saté ajam met lontong met een lekkere klodder sambel erbij. Heerlijk! We lopen weer langzaam terug naar het hotel. Ik zie een martabakkraam staan. Oei, zal ik? Ja, dus! Kania bestelt voor ons martabak van eendeneieren. We nemen het mee naar onze hotelkamer. Wat is dat lekker! We krijgen het niet helemaal op. Kania krijgt een berichtje van haar zus dat ze martabak manis bij de hotelreceptie heeft afgegeven. Hupsakeetjes, daar gaan we weer! Mmmmmm! Morgen een relaxdagje voor Kania en ik ga een dagje naar Bogor.