Een jonge bijzondere vrouw met een missie in Bantar Gebang

Ik weet niet waar te beginnen! Van verdriet of juist net dankbaarheid en nog veel meer emoties die ik nu ervaar. We hebben om 9 uur 's-ochtends met Fajar bij hostel 6 degrees afgesproken. Samen met een aantal mensen gaan we vandaag naar Bekasi (Bantar Gebang) om kinderen Engelse les te geven en te kijken hoe de mensen in het dorp leven. Erg naïef van mij maar wat ik vandaag gezien heb was totaal anders dan wat ik verwacht had. We zijn aangekomen in 6 degrees en maken kennis met James. James is een Australiër en werkt doordeweeks voor de UN in Jakarta. Hij werkt voor milieuprojecten van de UN. Het is een knul vol met plakplaatjes van eind 20. James heeft zo'n beetje de halve wereld gezien. Ook maak ik kennis met Donal. Hij is mede-eigenaar van 6 degrees en ook actief bij het project BGBJ betrokken. We wachten nog op een aantal andere mensen die vandaag ook meegaan. Ik drink wat thee en klets een beetje met de anderen. Het is tijd om te gaan. We gaan samen met James en nog 3 anderen op weg naar GB. Het is ongeveer een uurtje rijden. We vertrekken met meerdere auto's. Onderweg vertelt James over het BGBJ project. Hij vertelt over Resa. Een jonge bijzondere vrouw van bijna 30 jaar afkomstig uit West-Sumatra. Het huis in BG is van haar ouders. Tien jaar geleden keken ze nog vanuit hun huis op de sawa's. In die 10 jaar is er erg veel veranderd. Resa trekt zich het lot van de kinderen in BG aan. James geeft elke zondag les aan de kinderen. Naast dat de kinderen spelenderwijs Engels leren hebben ze ook nog eens veel lol met elkaar. Hij vraagt wat onze 'skills' zijn. Muziek of dansen? Ik zeg voor de grap dat ik zumba leuk vind. Hij is meteen enthousiast!! Ja, leuk. Moet je doen. Oei, dat is niet de bedoeling. Ik krijg het ondanks de airco in de auto ineens erg warm. James wijst ons op de oranje vrachtwagens die we zien rijden. Hij vertelt dat we er zometeen nog heel veel meer zullen zien. Inderdaad na een uurtje rijden zien we er steeds meer rijden. We slaan op een gegeven moment linksaf. Zover als je kunt kijken staan de oranje trucks achter elkaar stil op de weg. Hoe verder we komen zien we de afvalberg steeds hoger en hoger worden. De weg ligt vol blubber van onbekende substantie. Ik zie mensen bovenop de vrachtwagens het afval met hun blote handen scheiden. De mensen zien pik- en pikzwart. Ik weet niet of het komt door het werken in de buitenlucht of door de vuiligheid. Waarschijnlijk beide. Het afval scheiden gaat anders dan we in Nederland gewend zijn. Ze vragen zich af of ze het kunnen hergebruiken voor eigen gebruik en/of het van waarde kan zijn. Na even al hotseknotsend door de blubber te hebben gereden slaan we weer links af. Er staan her en der wat huisjes verspreid. De auto stopt en we stappen uit. Ik moet toch even slikken....de stank is zo heftig! Je kunt je er gewoon niets bij voorstellen. Ik wil Kania het liefst meteen met de auto terugsturen naar Jakarta. Ik zie matrassen, veel plastic en nog meer afval. Een hoopje afval smeult nog na. We lopen James achterna. Steegje, steegje, nog een steegje en paadje. Ik zie de afvalberg ineens weer op 5 meter afstand voor me verschijnen. We zijn er!! Meteen worden we bestormd door de kinderen. Ze zijn tussen de 4 en 20 jaar oud schat ik. Ze stellen zichzelf voor in het Engels en vragen hoe wij heten. Echt aandoenlijk!! Er hangt meteen een positieve vibe door de kinderen. We lopen een stukje door en ik zie een klein huisje. Ik zie een fragiele vrouw staan. Ze stelt zich voor als Resa. Wow, wat een powerful woman denk ik door wat ze uitstraalt. Ze is heel erg vrolijk. Ze zegt dat ze speciaal voor ons vandaag rendang heeft gemaakt. Nu wil ik haar zeker 'adopteren'! We trekken onze schoenen uit en gaan naar binnen.  Even wat drinken en bijkomen. Ondertussen zijn de andere mensen ook gearriveerd. We kletsen wat met elkaar over reizen en ontmoetingen. Sowieso een leuk clubje mensen met ieder een eigen levensverhaal. Er zijn o.a Ieren, Canadezen, Engelsen, en ook wat ze hier noemen een 'kopi susu'. Het betekent 'koffie met melk'. Het klinkt zoveel vriendelijker dan de term 'halfbloedje'. Trouwens altijd al een hekel aan dat woord gehad. Te vaak al in mijn leven gehoord denk ik.

James vertelt ons een beetje hoe de dag er uit gaat zien. Hij leert de kinderen vandaag 'past tense'. De bedoeling is dat wij tussen de kinderen gaan zitten en samen de 'past tense' oefenen. We lopen naar buiten. De kinderen beginnen te joelen. Ze hebben er zin in!! Een paar grotere kinderen maken muziek. Een djembé, gitaar, wat trommels en lege waterflessen worden gebruikt om muziek te maken. James heet iedereen welkom. Een voor een stellen we ons voor in het Engels. Je naam, je leeftijd en wat je leuk vindt om te doen. De kinderen zijn een en al aandacht. Ze zitten onder een afdakje op een tegelvloer in kleermakerszit met hun schrift en pen in de aanslag. James zegt dat we tussen de kinderen kunnen gaan zitten. Na een week in Indonesië zijn mijn spieren nog te kort om in een relaxte kleermakerszit te zitten. De leeftijd speelt natuurlijk ook op ;) James begint met de les. Zijn hele lichaamstaal verandert en zijn ogen glinsteren. Ik kijk gehypnotiseerd naar hem. Ik word zo gegrepen door zijn enthousiasme dat ik ook mee wil doen. Wat een genot om te zien hoe de kinderen reageren op hem. Hij geeft iedereen aandacht. De kleintjes voorin maar ook de groten achterin. De jonge meisjes moeten giechelen als ze de onverdeelde aandacht krijgen van James als ze aan de beurt zijn. De kinderen onderling helpen elkaar. Wij zijn nu aan de beurt om samen met de kinderen de opgedane kennis te oefenen. Ze doen goed hun best. Waar nodig is probeer je te corrigeren. Wat zijn ze toch dapper!! Fajar krijgt bericht dat zijn opa op sterven ligt en hij naar het ziekenhuis in Jakarta moet komen. Kania gaat gelukkig met hem mee terug. Lijkt me wel zo verstandig. 
We gaan een uurtje door met oefenen van woordjes en simpele zinnen. De kinderen hebben hard gewerkt en het is nu tijd voor ontspanning. Er wordt muziek gemaakt en gezongen. Ik geniet ervan dat ze zo op gaan in de muziek. Ook voor ons even tijd voor ontspanning. We praten wat. Ik raak in gesprek met 'kopi susu'. Een jongen van 21 jaar oud. Hij doet me denken aan Marlon. Zelfde ogen, zelfde blik. Hij is geboren op Bali. Zijn moeder is Engels en zijn vader komt oorspronkelijk uit Sumatra. Toen hij 1 jaar oud was is hij samen met zijn moeder teruggegaan naar Engeland. Hij groeit op in Engeland. Geen idee wie zijn vader is en waar hij woont. Hij gaat op zoek naar hem via internet en vindt hem ook nog eens. Hij besluit om een paar maanden naar Indonesië te gaan en zijn vader te ontmoeten. Hij zegt nu niet meer zoveel. Ik zie en merk aan hem dat het 'goed' voor hem was. Echt een bijzondere jongen. We spelen en praten wat met de kinderen. Resa roept ons naar binnen om te eten. Vreemd genoeg heb ik trek? Ook al heb ik de geur in mijn neus van de 'sampa'. Even wat opfrissen. Het huis ziet er van binnen gezellig uit. Cyclaamkleurige muren met wandversieringen. Er hangen foto's aan de muur. Het is geen galerij van 'kijk met wie ik toch allemaal op de foto sta'. Ik ben zwaar onder de indruk. In de woonkamer ligt een kleed. We gaan in kleermakerszit in een kring zitten. De een deelt de borden uit en een ander schept rijst op. Er wordt veel gelachen en er heerst een leuke sfeer. Moeke (ik dus) vertelt over haar avontuur. Ze zijn allemaal oprecht geïnteresseerd in mijn verhaal. Resa komt met de gerechten. Kippelever, frikadel, sambal van petehbonen, komkommer en last but not least de rendang. Ik ben gek op rendang. Ik heb ook nog niet de kans gekregen om het te eten sinds ik in Indonesië ben. Volgens mij zijn er nog meer gerechten maar ben het vergeten. Wow, wat is alles heerlijk. Vooral de rendang is buitengewoon lekker. Nog nooit zo'n lekkere rendang gegeten volgens mij. Resa is naast slim, stoer en duizend andere skills ook nog eens ontzettend grappig. We zijn klaar met eten en ruimen gezamenlijk op. We gaan weer bij de kinderen zitten en James gaat weer verder met de Engelse les. Vervolgens oefenen we weer samen met de kinderen. Ook al is het zóóóó warm de kinderen blijven gefocused. Daarna is er weer tijd voor muziek. We gaan ons klaar maken voor een rondleiding samen met de kinderen door het dorp. We krijgen regenlaarzen van Resa. Het is even passen en meten wie welke laars past. Sommigen besluiten om op flipflops te gaan. Brrrr! Ik voel ineens een kinderhandje in mijn hand. Ik kijk naar beneden en zie wiens hand het is. Het is de hand van een meisje met gitszwart haar en met haar grote bruine ogen kijkt ze mij verlegen aan. Ik glimlach naar haar en ze lacht terug. We lopen meteen de blubber in. Grote vrachtwagens staan in een rij voor het huis van Resa te wachten om hun afval kwijt te kunnen. Het kan soms wel eens dagen duren voordat je je afval hebt gelost. Niet te geloven! De meeste kinderen hebben slippers aan en een enkeling heeft helemaal niets aan zijn of haar voeten. De kinderen zijn uitgelaten om 'hun wereld' te mogen laten zien. Oooh, wat word ik hier verdrietig van!!! Naarmate we langs de huizen lopen krijg ik het steeds moeilijker. Het liefst zou ik gewoon een potje willen janken om alle ellende die ik zie. Vreemd genoeg klamp ik mij nu vast aan het meisje. Ik kijk naar haar en zij naar mij. Ze kijkt me berustend aan. Vol moed loop ik weer verder. Ondertussen vraagt James aan de kinderen wat ze zien. Ze zijn nog steeds alert ook als is het zo godvergeten warm. Heel af en toe maak ik een foto. De grootste ellende die ik zie durf ik niet eens vast te leggen. Ik zie een jongen van een jaar of 25 voor een huis zitten. Hij speelt met een slang. De kinderen stuiven er op af. Even aaie, even vasthouden. De jongen plaagt ze en duwt de slang richting de kinderen. De kinderen gillen het uit van angst en plezier. We lopen weer verder. Je ziet mensen graaien in het afval. Ik zie nu de megahoge afvalberg. Mensen met groene manden gevuld met afval op hun schouders zie ik op de berg staan. Maar nu zie ik ook kinderen. Later hoor ik van Resa dat de kinderen vanaf een jaartje of 12 er gaan werken. Ook kinderen onder de 12 werken zo'n beetje mee omdat er anders niemand is die voor ze zorgt. Er zijn ook een soort tentjes neergezet. Ik vraag me af of de mensen ook op de afvalberg slapen. Resa vraagt wie er de afvalberg wil beklimmen. Degene die niet mee wil blijft onder de afvalberg wachten. Iedereen besluit om de klim te maken. Afgezien van mijn ziek zijn in de afgelopen periode, mijn slechte conditie en 100.000 andere goede redenen is er geen haar op mijn hoofd die naar boven wil gaa. Ik blijf met de kleintjes achter. De allerkleinste zit naast mij. Ik zie haar lipje steeds harder trillen. De andere kinderen zien het ook. Ze wordt getroost. Nu begint ze op volle volume te huilen. Ze is niet te troosten. Ik moeder van twee kinderen, die altijd dacht dat ze goed met kinderen was raakt nu ook even uit balans. Hellup!!! De kinderen beginnen James te roepen. James is al bijna bij de top. Ik kijk even op mijn telefoon. Yes, ik heb hier bij de grootste afvalberg van ZO-Azië ook bereik. Via you tube zoek ik Nijntje op. Ik wijs naar mijn telefoon en Nijntje begint te fietsen. De kinderen verdringen zich om mij en mijn telefoon. Het meisje is nog steeds niet overtuigd. Uiteindelijk doordat de andere kinderen het leuk vinden kalmeert ze een beetje. Even later komen de mensen terug. Ze springt in de armen van James en ze is meteen stil. Langzaamaan lopen we terug naar het huis van Resa. Aangekomen even opfrissen voor zover dat mogelijk is. Nu is het tijd voor breakdanceles van kopi susu. Hij vraagt een aantal kinderen naar voren te komen. Hij leert ze de basisbeginselen van breakdance. Hij neemt de tijd om ze alle passen uit te leggen. De trommels beginnen te roffelen. Een lekkere beat wordt gedropt. De kinderen doen hun moves. Jaysen aka kopi susu motiveert en stuurt bij. Een trommelaar komt er nu ook bij. Jaysen en hij battlen. Iedereen moet lachen om de capriolen van beiden. Wat voelt dit goed! In alle ellende zoveel plezier te kunnen maken. De dag is bijna ten einde. Even nog wat herhaling van wat de kinderen geleerd hebben en dan is het tijd om afscheid te nemen. Resa geeft ons een een sleutelhanger met het logo van BGBJ en een handig taalgidsje UK-BI. Ik doneer geld voor alle mooie dromen die deze bijzondere mensen hebben. Resa zegt tegen mij het is geen 'donation' maar een 'investment'. En zo is het maar net! Ik heb een klein presentje voor Resa meegenomen. Het is een vlinder die telkens van kleur verandert. Ze is blij verrast. We nemen nu echt afscheid van de kinderen. Ze zwaaien ons uit. We stappen in de achterbak van een open pick-up. Ik met mijn oude lijf zet één voet op de autoband en zwiep behendig mijn andere been in de auto. Gelukkig niet op mijn rug in de blubber beland denk ik opgelucht. Ik durf niet op de rand van de auto gaan zitten net zoals de rest doet. Ik zie het al voor me een plotselinge beweging naar links of rechts en je ligt op straat. Ik hou mezelf voor dat ik dan nog altijd de tijd heb om uit de auto te springen.
Niet dus! De pick-up maakt nu best wel snelheid. Ik hou me stevig vast aan de reling van het dak. Woehheeee, toch wel even mijn titanicmomentje. Aangekomen in het volgende dorp wachten we op een taxi die ons terug moet brengen naar Jakarta. Ik ben nu bekaf van de hele dag. Op de terugweg wordt er onderling niet veel gesproken. Iedereen is moe en onder de indruk. Aangekomen bij 6 degrees nog even een biertje drinken om de dag af te sluiten. Het voelt een beetje onwezenlijk allemaal. Terug in het hotel stap ik onder de douche. Ik neem me voor om straks nog een keer te gaan douchen. We gaan snel wat eten en dan weer naar het hotel. Ik ben zo moe dat ik gewoon niet kan slapen. Ook om alle indrukken te verwerken van die dag en de geur die nog steeds in mijn neus zit. Zal nog wel even duren voordat ik die kwijt ben. 

Ik hoop dat als je mijn reisverhaal hebt gelezen en geraakt bent door het feit dat kinderen op deze wereld helaas nog zo moeten leven vandaag de dag hoop dat je eens kijkt op http://www.bgbj.org om te kijken op welke wijze je dit geweldige project kunt ondersteunen. Please spread the word!!!