Gang 2

In gang 2 zie ik het leven van de Indonesiërs aan me voorbij komen. Vanaf de veranda van mijn hostel komen de hele dag mensen voorbij. Vanochtend vroeg rond 6 uur zie ik een vrouw haar etenswaren klaar zetten. Volgens mij is het nasi gudeg. Het ziet er heerlijk uit. Om haar heen drommen mensen samen allemaal in afwachting van. De eerste bestelling kan doorkomen! Één voor één krijgen ze hun bestelling. 's Middags rond een uur of half 5 ruik ik saté. Weer mensen in de rij. Het ruikt zo goed. Het water loopt in mijn mond. Twee Franse knullen stoppen bij het satévrouwtje. Ze willen het wel eens proberen. Een jonge man staat erbij. De jongens beginnen Arabisch te spreken. As-salamu alaykum zeggen ze. Er wordt vriendelijk handen geschud. De man zelf spreekt ook een klein beetje Frans. Mooi om de verbroedering te zien tussen mensen.
Een man wordt opgehaald door zijn vrienden om te gaan vissen. Kinderen spelen met een bal. Ik hoor de vogels vrolijk in hun kooi fluiten. Ondertussen slenteren  moeders en oma's met hun (klein)kind in een slendang gang 2 door. De baby krijgt af en toe een hapje rijst toegestopt. Mannen zittend op hun scooter praten met elkaar en maken lol. Als een baby voorbij komt kijken ze vertederd en zeggen 'ayo, ayo'. Een vliegtuig vliegt laag over gang 2 heen. Ik zie dat er ook geheimen worden gedeeld. Twee vrouwen praten op zachte toon met elkaar. Zou het over een geheime liefde gaan of zouden het de allerlaatste roddels van de dag zijn? Het is vandaag vrijdag. Mannen lopen door gang 2 richting moskee voor het gebed. Af en aan komen backpackers de hostel binnen samen met een mannetje. Het mannetje krijgt geld toegestopt nadat toeristen de kamer nemen. Het is booking.com op kleine schaal. 
Het is een kleine microsamenleving in gang 2. Dag in dag uit zie ik hetzelfde tafereel aan me voorbij komen. Dit gebeurt misschien al tientallen jaren zo. Ik hoop dat het voor de mensen nog vele jaren zo zal blijven. De onderlinge verhoudingen zijn hier totaal anders dan in Nederland. In Nederland ga ik net zoals de rest van Nederland ook mee in de waan van de dag. Mensen leven het leven hier zoals het komt. Kania zegt altijd tegen mij 'het enige waar we ons druk om maken is wat en of we morgen zullen eten'. In de westerse wereld noemen ze het 'mindfulness'. Ik hoop het een klein beetje mee terug te nemen naar Nederland.