De gekte van Malioboro

De straat Malioboro in Yogyakarta is met geen enkele andere straat wereldwijd te vergelijken vind ik. Gang 2 is hooguit 500 meter van het drukke Malioboro verwijderd. De rust is gedaan als je van gang 2 naar Malioboro loopt. 'Becak, becak' roepen ze continu. Nee, geen becak vandaag zeg ik. Malioboro is ongeveer 2 kilometer lang. Op de 'ventweg' staat het vol met becakfietsers, gemotoriseerde becaks en adongs (paard en wagen). Rond een uur of 7 's morgens vind ik het leuk om een eindje te lopen. Gewoon een beetje de sfeer te proeven. In de vroege ochtend word ik redelijk met rust gelaten. De becakfietsers hangen wat in hun becak of eten wat bij een kaki lima bubur (rijstepap) om de dag te beginnen. De vroege ochtend is ook het begin voor de honderden verkopers van Malioboro om hun kraam in te richten. Ze pakken alle shirts weer uit de kar en stapelen ze netjes in de kraam. Het is precisiewerk. Als ze klaar zijn kijken ze er met een kritisch oog naar en komt de plumeau tevoorschijn. Even alles netjes afstoffen. Elk kraampje heeft exact dezelfde verkoopwaar. Er is geen enkele kraam die afwijkt van de rest. Zodra ze klaar zijn met het inrichten van de kraam gaan ze in wachtstand totdat de eerste klant komt. En dat kan nog lang duren! Ik loop wat verder de Malioboro af richting markt. Een lokale markt bezoeken is altijd leuk. De geluiden om je heen, de kleuren en de geuren. De inwoners van Yogya doen hun inkopen.

Naarmate de dag vordert worden de becakfietsers en de verkopers actief. 'Becak, becak'?! Ik heb een mountainbike gehuurd om me te verplaatsen in Yogya. Het is niet duur om een fiets te huren. Ook heb je weinig last van de becakbende, en het is ook nog eens fijn om iets van een 'koel briesje' te voelen. Ik maak me wel een beetje zorgen over het stallen van mijn fiets. Er zit een dun slot bij. Nee, echt geen probleem zegt de verhuurster van de fiets en de mensen van de hostel. Het is een spiksplinternieuwe mountainbike. Je kunt de fiets overal neerzetten. Zeker weten? Dan vertel ik ze over Nederland. In 5 jaar tijd zijn er 4 of meer fietsen van mij gestolen. Als ik dat vertel kijken ze me een beetje meewarig aan. Ik kan het best begrijpen want ik vind het ook niet te begrijpen. Het verkeer in Yogya is net zoals andere steden in Java op zijn zachtst gezegd chaotisch. Je moet goed uitkijken. Ik ben blij met mijn fietservaring in een drukke stad. Op drukke wegen of bij het naderen van een kruispunt probeer ik meestal een becakfietser te spotten. Ik ga dan vlak erachter fietsen of staan en volg zijn route op een druk kruispunt. Een klein schietgebedje en ik heb de overkant weer gehaald. Ik fiets richting ViaVia. Het is een organisatie opgericht in de jaren 90 door een aantal Belgische reizigers. Wereldwijd hebben ze zo'n locaties opgericht. ViaVia is begaan met de levensomstandigheden van de lokale bevolking en het milieu. Ze verkopen producten gemaakt door de lokale bevolking en in de restaurants gebruiken ze biologische producten. Het is een mooie organisatie. Zie ook http://www.viaviacafe.com/nl/yogyakarta/wiewaar. Via viavia kun je ook allerlei excursies boeken. Van een fietstochtje door de kampong tot een batikcursus. Ik kies voor een workshop zilverbewerking. Yogya staat bekend om het zilver. In de wijk Kota Gede zijn veel zilverwerkplaatsen te vinden. Van zilverdraad maken ze sieraden meestal in de vorm van een lotusbloem. Deze techniek bestaat al bijna 100 jaar. Tegen de tijd dat ik terugfiets over de Malioboro naar mijn hostel is het drukker. Mijn hoofd ziet er intussen door de hitte uit als een tomaat. De becakfietsers roepen Nederlandse woorden naar me als ik voorbij fiets. Is het zo overduidelijk dat ik uit Nederland kom? Bij mijn weten zie ik er niet als een echte kaaskop uit? Of denken ze dat alleen Nederlanders zo gek zijn om te fietsen in deze hitte?

Naast de vele kraampjes en de kaki lima zijn er 's avonds ook veel lesehan. Lesehans zijn 'pop up restaurants' aan de kant van de weg. Je kunt op een mat zitten aan een lage tafel naast andere mensen. Yogya heeft als plaatselijke lekkernij het gerecht Nasi Gudeg. Dit is een complex gerecht. Het heeft 24 uur de tijd nodig om te bereiden. Het hoofdingrediënt is nangka (jackfruit). Ook o.a. met een gekookt ei, kip en kokosmelk. Het is werkelijk een heerlijk gerecht! Als ik thuis ben ga ik zeker eens proberen om dit gerecht te maken. Ondertussen loopt er van alles voorbij de kraam en wordt er muziek gemaakt. Leuk om het straatleven af te kijken.

In het winkelcentrum word ik regelmatig aangesproken door mensen. Waar kom je vandaan? Hoe lang ben je hier? In het 'spontane' gesprekje roepen ze van alles over Nederland. Hoe mooi het is en hoe aardig de mensen zijn. Noemen alle Hollandse gerechten op van hutspot tot boerenkoolstamp. Blijkt er nou toevallig net een tentoonstelling te zijn. Echt heel bijzonder. Het is alleen vandaag nog maar zeggen ze! Misschien wil ik er eens een kijkje gaan nemen? Een unieke kans! Ik dacht het niet...De druk wordt opgevoerd. 'Harde sales'! Meestal als ik zeg dat ik buikloop heb houden ze op. We nemen vriendelijk afscheid van elkaar. Weer een gemiste kans voor mister salesman.

Volgens mij is het in ieder geval op Java zo dat je niet bang hoeft te zijn dat je niet aan eten kunt komen. Op elke hoek staat er wel een kaki lima of is er iets anders te vinden. Al lopend over Malioboro stop ik even bij een standje voor loempia's. Even zitten op een plastic krukje en genieten van loempia's uit het vet met sayur en rawit. Weer maar eens doorlopen. Es kelapa muda in een plastic zak met rietje tegen de dorst. Tot nu toe ben ik nog geen enkele dag ziek geworden van het straateten. Waar toeristen huiveren van ijsblokjes zonder gat er in klok ik het lekkere koele drankje naar binnen. Geen bestek gebruiken maar eerst je handen wassen in een bakje met water, vervolgens maar een bolletje maken van rijst samen met het gerecht zo mijn mond in. Misschien word ik nog wel afgestraft voor dit roekeloze gedrag maar ik geniet er met volle teugen van al dat lekkere eten en drinken. Selamat makan!