Klein Zwitserland

Vanuit Malang ben ik op weg naar Klein Zwitserland oftewel Batu. De mensen noemen het dorp nog steeds Klein Zwitserland vanwege de ligging en de milde temperatuur. Batu  ligt op ongeveer 900 meter hoogte. Het ligt maar liefst ingeklemd tussen 5 vulkanen, waaronder één van de actiefste vulkanen ter wereld.
De Kelud. 's Avonds moet ik zelfs een vestje aan. De regio staat bekend om zijn appels, aardbeien en ander 'exotisch' fruit.

Ik heb een kamer voor 1 nacht in het Kartika Wijaya Heritage hotel geboekt. Het is één van de voormalige huizen van de familie Sarkies. Het is uiteindelijk omgebouwd tot een hotel. Familie Sarkies was een Armeense familie die een aantal hotels op hun naam hadden staan, zoals het Raffles in Singapore en het Oranje Hotel in Surabaya. De receptie ziet er magnifiek uit. Een houten gepolitoerde receptie met daarboven prachtig glas in lood. Het is een afbeelding van het eiland Java met de Javazee. Echt indrukwekkend! Het hotel zelf heeft zijn beste tijd wel gehad. Allemaal een beetje ouwe meuk. Op het zwembadwater zit een wazige groene gloed. De tuin is mooi maar van ver zie ik al grote wolken antipesticiden op me af komen. Vreemd genoeg heel veel vlinders en vogels in de tuin.

Ik besluit nadat ik mijn spullen in de kamer heb gezet meteen maar op pad te gaan richting het dorp. Batu telt nu ongeveer 190000 inwoners. Het is niet meer echt een dorp te noemen. Ik loop via de hoofdstraat naar beneden. 

De reden dat ik naar Batu ben gegaan is dat hier mijn overgrootouders na de pensionering van mijn overgrootopa een huis hadden. Sinds dat ik me kan herinneren hangt er prominent een foto in mijn ouderlijk huis met daarop mijn overgrootouders, mijn opa, mijn ouders en nog vele andere familieleden. Het was echt een familiehuis. De meeste mensen die op de foto staan leven helaas niet meer. Het is inmiddels ook alweer zo'n 60 jaar geleden. Mijn vader en de rest van de familie brachten hun vakanties door bij opa en oma. De verhalen van mijn vader over het 'vrije zorgeloze leven' in Batu sprak altijd tot mijn verbeelding. Wandelen in de jungle, kattenkwaad uithalen en paardrijden door de heuvels rondom Batu. Ook mijn lieve, stoere overgrootoma die voor niets of niemand bang was. Mijn Zwitserse overgrootopa heb ik als kleuter gekend. Naar mijn idee was hij zo groot als een reus. In Amsterdam heeft hij een tijdje bij mijn oma ingewoond. Als we op bezoek kwamen mocht ik hem na zijn middagdutje wakker maken. Ik heb het adres van het huis bij me. Helaas heb ik de foto van het huis in het hotel gelaten. Mijn ouders zijn er een jaar of 30 geleden nog eens geweest. Een vriend van de familie had het huis inmiddels in zijn bezit. Mijn moeder waarschuwde mij al dat het huis verbouwd is en niet meer te herkennen is. Toch wil ik met eigen ogen zien en voelen hoe het daar is. Het huis ligt aan jalan semeru 9. De straat heb ik gevonden. Ik kan 5 en 7 vinden maar daarnaast ligt braakliggend terrein en daarnaast staat een of ander verlaten kantoor. Ik struin wat rond maar zie geen nummer 9 staan. Ik maak toch wat foto's. Loop daarna terug naar het hotel. Grappig hoe mensen reageren als je loopt of fietst. Dat is zo ongebruikelijk in Indonesië. Mensen kijken me nieuwsgierig aan, zeggen 'hello' of 'di mana'. Een beetje vreemde vrouw van middelbare leeftijd met Nikes aan de voeten en een hoog wandeltempo. Onderweg nog even roedjak manis gekocht. Terug in het hotel maar verkoeling in het groen uitgeslagen zwembad nemen. Daarna
goed afspoelen! Lekker even luieren en wat lezen. 

Bij de receptie vraag ik of het leuk is om naar Batu Spectular Night te bezoeken. Het is een themapark dat 's avonds verlicht is en waar je ook wat kunt eten. Ik vraag of ze een taxi willen bellen en een prijs voor me willen afspreken. Ook dat de taxi mij weer moet komen ophalen. Ik zie het zo voor me dat als ik weer terug wil naar het hotel er geen enkele taxi staat. Het zou iets minder dan 5 km zijn. Ik wilde het eerst lopen of fietsen, maar ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan. Het is aardedonker. Bijna geen straatverlichting. Zodra je in een taxi zit vergrendelen ze de deuren. Het geeft me toch altijd een beetje een ongemakkelijk gevoel. Mijn geheime verdedigingswapen, een mentholspray tegen slechte adem, heb ik altijd bij me. Pepperspray mag niet, en dit lijkt me als eerste afschrikmiddel voldoende mocht er iemand kwaad willen. Na een minuut of 20 zijn we er. Ik betaal 35.000 roepia om binnen te komen.  Het is een soort pretpark. Het is zo oubollig en sfeerloos als wat. Dan maar richting de eettentjes. Het is een grote hal met aan de zijkanten eettentjes. Het ziet er zo troosteloos uit! De mensen achter de stands hangen maar wat.  Ik moet toch wat eten en bestel iets kleins. Daarna loop ik wat door. Er is een soort 'glow' maar dan op z'n Indonesisch. Best aardig maar na exact een uur hou ik het voor gezien. Ik bel de taxi. Hij zet me weer netjes bij het hotel af. 

Rond een uur of 10 's avonds stroomt het hotel vol. Aaargh, met studenten van een universiteit. Nou, die kunnen net zoveel lawaai maken en feesten als de studenten van de TU/e. Als het me te gortig wordt trek ik mijn deur open en geef ze een dodelijke blik. Ze zijn even onder de indruk maar niet voor lang. Kwebbelkwebbel,giechelgiechel! Om kwart over 12 bel ik de receptie met de vraag of ze kunnen ingrijpen. Zullen ze doen en vragen ook of ik misschien een andere kamer wil. Ik heb echt geen zin om al mijn spullen in te pakken en te verkassen. Dan maar oordoppen in! Tegen 6 uur 's ochtends begint het weer...slaan met deuren, gegiebel en geklop op de deuren. Zucht, het is dat ik al om kwart over 5 wakker ben...

Na het ontbijt huur ik een mountainbike voor een paar uur. Heerlijk de heuvels afroetsjen. Uiteraard moet ik ze ook weer op. Dat zal goed zijn om die extra aangekomen kilo's aan te pakken! Ik fiets weer richting de straat waar het huis zou moeten staan. Ik zie 2 opaatjes voor een winkeltje zitten. Nu heb ik de foto bij me. Ze lijken net die twee  oudjes van de muppetshow. Ze steggelen wat af met elkaar. De een zegt dat het huis verderop in de straat staat en de ander wijst naar het huis waar ik gisteren voor stond. Mijn gevoel zei dat al zo'n beetje maar het huis dat er staat is zóóóó anders dan op de foto. Ik bedank ze en fiets toch weer naar het huis toe. Een vrouw komt aangelopen. Ze zegt dat het kantoor gesloten is. Ik laat haar de foto zien. Nee, dat is het echt niet zegt ze. Even later komt er een man aan. Ze raken in gesprek. Ik noem de familienaam van de familie die er naar mijn weten het laatst gewoond heeft. De man zegt dat het inderdaad het huis is waar wij voor staan. Toch even een stil juigmomentje. Hij vraagt of ik familie ben. Ik zeg maar ja en dat ik uit Nederland kom. Hij zegt dat hij de familie heeft gekend, maar dat ze overleden zijn. Maar dat wist ik al. Ik bedank ze vriendelijk en maak nog een paar foto's. Ook al is het huis onherkenbaar ik voel er toch een connectie mee vreemd genoeg. Het feit dat er tientallen jaren geleden mijn familie heeft gewoond is fijn om te weten. Missie geslaagd!

's Middags ga ik met de taxi naar 'Selecta' toe. Er zijn zwembaden en een grote tuin. Het ligt nog hoger dan Batu. Het heeft in de oorlog zelfs even als jappenkamp gefungeerd. Wel een bizar idee moet ik zeggen. Het park is ruim opgezet. Er zijn twee zwembaden, en een vijver waar je met een bootje kunt varen. Ik ga in het restaurant zitten. Het is leuk om naar mensen te kijken. Ik wandel het park rond en blijf er een paar uur plakken. Al met al een hele geslaagde dag vind ik. Ik ga mijn spullen nog even ophalen in het hotel. Ik ga weer  terug naar  Malang. Heel toevallig rijdt de taxi nog even langs het huis. Nog een laatste blik werpend op het huis ben ik heel blij dat ik het gezien heb!

Het reisverslag  vanuit Surabaya naar Malang en de dagen in Malang volgen nog.