Malang

Een onderdeel van alleen reizen is dat je op jezelf wordt terug geworpen. Je bent ook afhankelijk van de welwillendheid van andere mensen. En die welwillendheid om te helpen is er zeker in Indonesië! Het is een drukte van jewelste op Stasiun Gubeng in Surabaya. Vandaag neem ik de trein naar Malang. Het treinkaartje kost slechts 12.000 roepia (0,85 ct.). Ik was bang dat ik ergens tussen het vee terecht zou komen gezien de prijs, maar inmiddels weet ik beter....De trein heeft elk mogelijk station aangedaan tussen Surabaya en Malang. De afstand tussen beide steden is slechts 90 kilometer. De trein heeft er al met al 5 uur over gedaan. Ik had beter kunnen weten, om niet op een zondag te reizen. De hele stationshal staat vol met mensen. De trein heeft vertraging. Als de trein eindelijk arriveert is het even dringen, maar dankzij mijn grote backpack win ik de strijd. Voordat ik instap vraag ik aan de conducteur of dit de trein naar Malang is. Ja knikt hij. Ik wil mijn plaats in de trein zoeken totdat een jonge vrouw mij in het Engels aanspreekt. Ik zeg dat ik de trein naar Malang moet hebben. Ze vertelt dat deze trein slechts wordt gebruikt om naar de volgende trein te stappen. Oef, terima kasih! Stel je voor dat ik in de verkeerd trein zit.

Aangekomen in Malang word ik meteen besprongen door taxi- en becakmensen. De hostel die ik voor 2 nachten heb geboekt zou niet heel ver van het station moeten liggen. Ik ben eigenwijs, dus begin te lopen. Adoe, is toch wel zwaar met volle bepakking. Toch maar een taxi pakken. De chauffeur en ik komen overeen met de prijs. Helaas weet de chauffeur de hostel niet te vinden. Dan maar even Google maps openen. Uiteindelijk zet de chauffeur mij af. Ik zou ergens een steegje in moeten lopen? Ik vraag aan verschillende mensen of ze weten waar de hostel ligt. Ze wijzen me alle kanten op behalve de goede. Ik bel naar de hostel om te vragen waar ik moet zijn. 'Hello, hello'?! Op al mijn vragen zegt degene aan de telefoon 'hello, hello'! Ik heb mijn kookpunt intussen bereikt! Toch maar even bij een huisartsenpraktijk binnen lopen. De man achter de receptie weet waar de hostel is zegt hij. Ik kan de man wel zoenen! Ik moet hem volgen. We moeten een drukke verkeersader oversteken. Best lastig! Hij haalt een fluitje uit zijn borstzak. Prrrrrrrrt! Zowaar stopt het verkeer  voor ons. We kunnen rustig oversteken. Aangekomen bij de hostel neem ik afscheid van mijn 'held van de dag'. Ik bedank hem hartelijk. Als ik in de hostel aankom ben ik stikchagrijnig. Ik wil de jongen van repliek dienen maar slik mijn frustratie in. Hij is zo aardig en behulpzaam. Hij laat mij de vrouwenslaapzaal en de kluisjes zien. In de slaapzaal staan ongeveer 8 stapelbedden. Ik krijg bednummer 17. Ook geeft hij mij een gastendoekje dat  als handdoek moet fungeren. De reden dat ik voor een 'dorm' heb gekozen is omdat je andere reizigers ontmoet. Je kunt wat tips met elkaar uitwisselen. Er zijn alleen twee andere vrouwen. Weinig kans op interactie. Ik gooi mijn spullen neer. Het is inmiddels 5 uur 's middags. Het is nog licht en ik wil de stad alvast een beetje gaan verkennen. Ik vraag naar de gratis beschikbare gestelde mountainbikes. De jongen wijst mij een fiets toe. Hij controleert nog even de remmen. Hij maakt met zijn hand een kappende gebaar naar zijn keel toe. Ik begrijp dat ik de rechterrem niet moet gebruiken wil ik mijn 51e verjaardag nog vieren. Wat is het heerlijk om de weg naar beneden af te roetsjen. Mensen roepen onderweg 'hello' of 'eujeujeuj'. Ze bedoelen het niet vervelend. Malang ligt op 500 meter hoogte en de temperatuur is een stuk aangenamer dan het broeiende Surabaya. Zodra het donker begint te worden fiets ik terug naar mijn hostel. In Indonesië worden stoplichten als nutteloos gezien. Je moet veel 'branie' hebben om je in het verkeer te mengen. Nadat ik terug ben in de hostel pak ik mijn rust. 

De volgende dag pak ik weer de fiets. Malang is een 'schone' stad in vergelijking mer andere Indonesische steden. Het is heerlijk om te fietsen. Eerst maar eens naar hotel Tagung. Het is een oud hotel met een mooi plein ervoor. Ik ga naar binnen en bewonder alle authentieke voorwerpen in het  hotel.  Echt schitterend! Na wat gedronken te hebben kom ik terecht bij een vogeltjesmarkt. De Antwerpse is er niks bij vergeleken. Overal hangen er kooitjes met de mooiste zangvogels er in. Het is zondag dus het is druk op de vogeltjesmarkt. Hele families bewonderen de vogels. Ook worden er kittens, puppies en konijnen verkocht. Het laatste zal voor consumptie zijn. In Malang heb ik al veel 'kaki lima' gespot met saté kelinci (konijn). Ook zie ik grote kratten staan vol met kakkerlakken. Dit zal als voer voor de vogels dienen? In Indonesië is er bij mijn weten geen gebrek aan kakkerlakken dus het moet volgens mij niet al te moeilijk zijn om ze zelf even te vangen? Bij Toko Oen maak ik de volgende stop. De bediening is in 'koloniaal' wit gestoken. Het jasje spant om de buik van degene die mijn bestelling opneemt. Ik bestel es campur en risolles. Sinds de jaren 30 is er volgens mij niet veel veranderd aan het interieur. Ronde tafels met rood-wit geblokte kleedjes en rotan stoelen. Jongens van hooguit 12 jaar ruimen tafels af in hoog tempo. Leuk om te zitten en te observeren. Ik vervolg mijn fietstochtje. Ik fiets over jalan Ijen. Het lijkt wel op Wassenaar in de tropen. Mooie goed onderhouden huizen. Ik stop bij de alun alun (dorpsplein) van Malang. Families en stelletjes picknicken op het gras, kinderen spelen in de speeltuin. Ik loop wat rond en af en toe word ik gevolgd. Niet op een vervelende manier. Op de terugweg ga ik naar hotel Helios. In 'de bijbel' (lonely planet) heb ik gelezen dat ze ook een reisbureau hebben. Ik wil graag naar de Bromovulkaan. Aangezien er weinig toeristen zijn zal de kans klein zijn dat er meerdere mensen gaan. Ik laat mijn telefoonnummer achter. Ze zullen een berichtje sturen als er meer belangstelling is. 

De volgende dag pak ik een taxi vanuit de hostel om richting Batu te gaan. De chauffeur is een nerveuze man. Ik ben blij dat ik heelhuids aankom. Op de terugweg naar Malang is het niet veel beter. Deze man heeft staar aan beide ogen. Hij rijdt gelukkig heel  voorzichtig. Als hij enige beweging waarneemt drukt hij van schrik op de claxon. 

Bovenop hotel Helios ligt de hostel Kampong Tourist. Ik heb voor 2 nachten een gazebo geboekt. Er is verder ook nog een gemengde slaapzaal. Vanaf het dak heb je een mooi uitzicht over Malang en zie je de vulkaan Arjuno liggen. Eerlijk gezegd vertrouw ik niet helemaal dat het veilig is bovenop het dak. In hotel Helios zijn ze namelijk aan het verbouwen. Ik zie en hoor ze overdag muren slopen. Het zou zomaar eens een dragende muur kunnen zijn? Verder is het een gezellige ingerichte hostel. Ook hier zijn maar een handjevol toeristen. Even later krijg ik het bericht dat er nog een stel naar de Bromo wil. Het is al wel vannacht om 12 uur vertrekken. Aangezien ik de voorgaande nacht bijna niet geslapen heb dankzij feestende studenten twijfel ik even. Ik besluit toch maar te gaan.

Als ik rond half 1 de volgende dag bekaf terug kom van de Bromo kan ik de slaap niet pakken. De excursie was best intensief. Veel gelopen ook. Ik besluit om een massage te ondergaan. Ik heb gelezen dat er in Malang een salon is waar ze blinde mensen opleiden tot masseur. Een mooi initiatief vind ik. Het zelfvertrouwen van degene groeit en hij/zij kan een beetje in eigen onderhoud voorzien. Ik ga op pad. Op het adres zelf zie ik een winkel i.p.v. een massagesalon. Binnen vraag ik of zij weten waar de salon is? Ja, dat is hier! Ik zeg dat ik een massage wil. Wel alleen van een vrouw. Stel je voor dat ik in mijn evakostuum ben, en ineens blijkt de man niet blind te zijn. Mijn verbeelding slaat weer eens op hol. Ik hoor een oerkreet uit één van de hokjes komen. Het meisje zegt dat ik aan de beurt ben en in hokje 6 moet zijn. Een vrouw schuifelt richting mij. Ik laat haar mijn arm voelen. Tegen het meisje van de winkel zeg ik dat mijn voeten niet gemasseerd mogen worden. De huid rondom de wond is nog steeds gevoelig. Het meisje zegt het tegen de masseuse. Ik kleed me uit en ga op de bank liggen. De vrouw komt weer binnen en het eerste wat ze doet is natuurlijk mijn voeten pakken. Ik denk dat ze het gebruikt als een soort herkenningspunt van het lichaam. Ze duwt me naar de rand van de tafel toe. Ik moet me goed vast grijpen. Ik hang half over het bed. Ze komt nu ook op het bed zitten. Ze voelt aan de rand van het bed. Ze schuift nog meer naar achteren. Oei, ik hoop dat dat maar goed gaat! Ze begint te masseren. Ze pakt weer mijn voet. Tidak kaki, ibu. Ze begint mijn been te masseren alsof het een dood stuk vlees is. Toch weet ze heel goed de triggerpoints te raken van mijn scheenbeen, kuit en bovenbeen. Diep respect heb ik voor de vrouw. Ik hoor de hele tijd een stem. Het blijkt een apparaatje te zijn dat de tijd aangeeft hoeveel minuten ze nog te masseren heeft. Erg handig!

Als ik terugloop naar mijn hostel hoor ik achter mij iemand roepen 'miss, miss'. Ik draai me om en zie vier meisjes op me af komen. Ze vragen of ze mij mogen interviewen. Ze hebben de opdracht van hun professor gekregen om toeristen te interviewen. We spreken om 7 uur af in het hotel van de lobby. Om 7 uur ga ik naar de lobby. Ik zie een paar scooters aan komen rijden. Als ze binnen komen zie ik niet 4 maar 8 meisjes. Ze vragen of ik het goed vind dat het gefilmd wordt. Geen probleem zeg ik. Ik ken ondertussen de klappen van de zweep wel. Hoe lang ben je op vakantie? Wat heb je al gezien? Wat vind je leuk aan Indonesië. De volgende vragen die ze stelt verrassen me des te meer. Ze vraagt naar wat naar mijn mening beter kan in Indonesië. Ik zeg dat ik het jammer vind dat het afval zo op straat wordt gegooid. Mensen zie ik nooit iets in een prullenbak gooien. Ik zeg dat het goed is als mensen van jongs af aan mee krijgen zuinig om te springen met de prachtige natuur van Indonesië. Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden. Wat vind je van moslims is de volgende vraag. Ik zeg dat ik vind dat een mens moet geloven waar hij of zij gelukkig van wordt zolang het andere mensen geen schade toebrengt. Ik vertel dat mijn zoon ook moslim is. Dat ik daar diep respect voor heb. Juist net nu in de wereld zo'n tweedeling heerst. De laatste en volgende vraag gaat over de democratie in Indonesië. Ik zeg voorzichtig dat naar mijn mening leven in een democratie het belangrijk is om elkaar in elkaars waarde te laten, in vrijheid te leven en er geen censuur is. Ik vertel dat we in Nederland een democratie hebben. Ook al heb ik daar soms wel eens mijn twijfels over maar dat zeg ik maar niet hardop. Ja, zegt ze. Nederland lijkt wel op Indonesië. In Indonesië hebben we ook een democratie. Ik hou nu maar wijselijk mijn mond......