Onderweg

Na een autoreis van 5 uur worden we afgezet bij een hotel in de buurt van het vliegveld in Medan. Het hotel is een welkome afwisseling na een paar nachten in een vochtig hol op Samosir te hebben doorgebracht. Dezelfde nacht niet goed kunnen slapen om de zorgen om 'thuis'. Marlon heeft een ongeluk op z'n werk gehad. Resultaat is een zwaar gekneusde voet. Ons vliegtuig naar Makassar vertrekt de volgende ochtend om half 9. Weer spullen inpakken en op weg. De vlucht van Medan naar Surabaya is ongeveer zo'n 300 km hemelsbreed. De daarop aansluitende vlucht naar Makassar is nog eens 900 km. Al met al zijn we naar Tana Toraja (Sulawesi) toe zo'n 48 uur onderweg. Als we op het vliegveld in Makassar aankomen worden we aangesproken door een man. De man biedt zijn diensten aan om ons te gidsen door het Tana Torajagebied. We laten niet het achterste van onze tong zien en zeggen tegen hem dat we er rustig over willen nadenken. We eten in een warung op het vliegveld. Het interieur ziet er niet uit, maar de smaak van het eten is net zoals vroeger thuis. Heerlijk! Als Berend afrekent zie ik 3 knullen Berend in de gaten houden. Één van hen zit nog net niet met z'n neus in de portemonnee. Even alert blijven. Vanuit Makassar naar Rantepao (Tana Toraja) is het op papier nog zo'n 350 km. Echter omdat de de wegen zo slecht zijn doe je er niet 3 uur over maar 10 uur! We willen toch in één stuk door reizen. Best pittig maar anders verliezen we weer een volle dag. We besluiten om de nachtbus te nemen. We spreken een prijs af met de 'taxichauffeur' om ons naar de busterminal Daya te brengen. Het is inmiddels donker en uiteraard spits. We slaan op een gegeven moment rechtsaf. Het ziet er maar verlaten uit op de weg en het is slecht verlicht. Ik vertrouw het niet helemaal. We rijden een donker zandpad op. Ik vraag of het wel Daya busterminal is. De chauffeur zegt ja en stapt uit. Berend stapt ook uit. Als ik ook wil uitstappen zit mijn deur op slot. Ik vraag of de deur open kan. Geen reactie. De chauffeur maakt de achterklep open om de spullen te pakken. Naast hem en Berend doemen ineens 2 mannen op. Ze willen onze rugzakken uit de auto halen. Ik zeg tegen Berend dat ik er niet uit kan. Berend verheft zijn stem dat de deur open moet. De deur gaat open. Ik stap snel uit de auto. Ik heb nog steeds mijn twijfels of we goed zitten. Ik zie een gebouw op 50 meter afstand staan maar het lijkt niet op een busstation? Er heerst wat geharrewar tussen chauffeur, Berend en de twee mannen. Ze willen de tassen persé dragen. Ook willen ze ons buskaartjes voor de nachtbus verkopen. Ik loop alvast vooruit richting gebouw. Er zit iemand achter een tafel. Ik vraag of dit het Daya busstation is. Ja, zegt ze. We moeten wel 2000 roepia p.p. afrekenen om binnen te komen. Best vaag maar het werkt ook zo op stations in Nederland. Als we 'entree' hebben betaald en we doorlopen komen we inderdaad op het station uit. Aan deze kant van het station kun je overigens gewoon komen zonder te betalen. Op het busstation is het druk. Door alle drukte is het best moeilijk te oriënteren. Ook worden we continu benaderd door mensen. Ik zie een bordje Litha & Co staan. Ik heb gelezen dat zij kaartjes voor de nachtbus verkopen. We stappen het 'kantoortje' binnen. Ik vraag of ze tickets naar Rantepao verkopen. Ja, zegt de man. Hoe laat vertrekt de nachtbus vraag ik. Om 9 en 10 uur zegt de man. De bus van 9 uur is goedkoper dan die van 10 uur. Waarom dat zo is weet ik niet? Naar mijn idee wil je zo snel mogelijk weg van dit busstation lijkt mij? Volgens de man is de aankomsttijd ook hetzelfde, of je nu om 9 of 10 uur vertrekt. Ik zeg dat we 2 kaartjes willen voor de bus van 9 uur. We hoeven dan nog maar zo'n 2,5 uur te wachten. Prima zegt de man. De bus van 9 uur vertrekt wel om half 10 zegt hij. Nu ben ik toch wel even de weg kwijt! Mijn ervaring tot nu toe in Indonesië is dat het altijd toch weer anders blijkt te zijn. Dat is soms wel eens doodvermoeiend.We kopen de kaartjes en mogen onze rugzakken bij hem in het kantoor stallen. Achteraf blijkt er geen enkel toezicht te zijn. De man loopt zijn kantoortje in en uit en sluit de deur niet af. Ik laad mijn telefoon binnen op en Berend gaat buiten zitten. Er staan voor het kantoor plastic stoelen. De mensen kunnen daar wachten in afwachting van de bus. Berend vermaakt zich prima! Hij raakt eerst in een gesprek met een oude man, vervolgens met een priester en daarna met een jong meisje. Het zou het begin kunnen zijn van een slechte mop. Soms is het lastig inschatten of mensen een vriendelijk praatje met je willen maken of iets aan je willen 'verkopen'. Soms word ik op het verkeerde been gezet. Dat is dan ook weer een leermoment zullen we maar zeggen. Op het busstation is het drukkend warm, goor en er lopen 'verknipte' types rond. De sfeer doet een beetje sinister aan vind ik. Als ik richting de toiletten loop zie ik ellende en smerigheid. Voor toiletbezoek moet er betaald worden. Geen probleem als de wc's schoon worden gehouden. De wc bestaat uit een hurkwc, een mandibak en een heel vies uitziend bakje om water mee te scheppen. De deur is te smerig om aan te raken en sluit niet goed. Aangezien we een busreis van 10 uur voor de boeg hebben en er geen wc in de bus is gooi ik mijn bezwaren overboord. Als ik terug kom vragen mensen of we samen met een klein meisje op de foto willen. Geen probleem. Berend geeft aan het meisje een stickervel. Ze glundert er helemaal van. Als een klein ventje Berend ziet moet hij zo hard huilen. Zielig voor het ventje maar ik vind het best grappig. Zijn ouders proberen hem te troosten. Het ventje pakt een stukje vel van zijn arm om te laten zien dat het vel van die 'enge man' wit is en niet bruin. Het lijkt wel steeds vochtiger en warmer te worden. Bussen komen en gaan. Onze bus van 9 uur is er om half 10 nog steeds niet. De man van het kantoortje is nergens te bekennen. Berend loopt wat rond. Ondertussen ben ik zo moe van het wachten en de warmte. Als de bus niet komt gaan we maar naar Makassar toe en slapen desnoods een nacht in een hotel. Ik vraag wat rond. Laat mijn kaartje zien. Een jongen zegt dat de bus echt wel komt. Nog meer bussen komen en gaan. Ook richting Rantepao maar van een andere maatschappij. Ik word er chagrijnig van. Iets na tien uur zegt de jongen dat de bus er aan komt. Wat een opluchting! Even later duikt de man ook weer op als een konijn uit een toverhoed. Ik ben blij als ik in de bus zit. De bus zit al vol. Wij zijn de enige passagiers die ze nog moesten ophalen. We proberen wat te slapen. De bussen rijden in konvooi over kleine wegen richting Rantepao. We stoppen midden in de nacht voor een plaspauze. Tegen half 5 worden Berend en ik wakker. De bus stopt af en toe om mensen uit te laten stappen. In onze bus zit verder geen enkele toerist. Berend vraagt aan de chauffeur of hij ons voor het hotel afzet. Geen probleem.

Tegen 7 uur stopt de bus voor ons hotel. We stappen uit en worden verwelkomd. Het hotel heeft een prachtige tuin. Veel grote vlinders en mooie vogels. Echt genieten! We kunnen op de kamer als we extra betalen. We zijn na 2 dagen reizen zo bekaf dat we het geen enkel probleem vinden. Wat zijn we moe. Even slapen en voor de rest van de dag bij het zwembad hangen. Even bijtrekken!