Paradise Gili Meno

Veel valt er niet te vertellen over Gili Meno, behalve dat het een geweldig mooi eiland is. De dag begint rond 5 uur in de ochtend. Ik maak voor mezelf een kop koffie. Ga in mijn hangmat liggen op de veranda en luister naar alle geluiden om me heen. Tjilpende vogels, zoemende bijen en andere insecten. Als het wat lichter wordt maak ik een strandwandeling en zie de zon opkomen. De zee is zo glad als een ijsbaan. De zon komt op achter de bergen van Lombok. Boven de bergen van Lombok hangt een sluier van dauw. Af en toe zie ik een prauw voorbij tuffen met wat vissers aan boord. De paar mensen die je ziet zijn de locals die hun dag beginnen met het het aanvegen van hun restaurantje. Wat me opvalt in Indonesië in het algemeen, is dat ze in elk restaurant of homestay de hele dag het zand aan het aanharken zijn. Er mogen geen voetstappen zichtbaar zijn lijkt het wel. Nadat ze het met enige geestdrift hebben aangeharkt gaan ze uiteraard even lekker uitrusten van de gedane arbeid.

Ik fiets een beetje op het eiland rond in de vroege ochtend. Inmiddels is het zo'n beetje half 9. Even wat ontbijten en weer terug fietsen naar mijn hutje. Snorkelen in de ochtend, weer wat hangen in de hangmat, en dan is het weer tijd om te lunchen. Ik ben trouwens geadopteerd door een manke kat. Vanaf mijn aankomst in 'Blue Coral' houdt ze mij gezelschap op de veranda. Ik heb haar 'mouse' genoemd. Waarom weet ik niet? Waarom zou je een kat muis noemen? Na de lunch weer hangen in de hangmat, en dan maar weer eens snorkelen. Helaas wordt de wond snel week door al het gesnorkel. Ook met het koraal wat voor de kust ligt is het goed uitkijken dat ik mijn voet niet open haal. Rond 5 uur ga ik richting restaurant 'Adeng Adeng' om van de zonsondergang te genieten. Met zand tussen mijn tenen eet ik wat. De mensen van het restaurant zijn erg aardig. Elke avond rond 7 uur vertonen ze een film. Dat is ook echt het enige vertier hier. De meeste mensen zullen gruwelen van al die rust, maar ik vind het heerlijk! Uiteindelijk fiets ik op mijn kinderfietsje al hotseknotsend terug over het donkere zandpaadje richting mijn huisje hopend dat ik de boomwortels op het zandpad zie en kan ontwijken. Nog even in mijn hangmat genieten van de geluiden om me heen. Om 9 uur gaat het licht uit. Moe van weer een dag in paradijs.

Het enige kleine minpuntje is dat het een redelijk duur eiland is. Is ook wel te begrijpen want alles moet aangevoerd worden met bootjes. Het huisje is niet duur. Het is slechts 200.000 roepia (14 euro) per nacht. Boodschappen, fruit en een maaltijd zijn relatief duur voor Indonesische begrippen.

Als ik over het eiland fiets op al die geweldige zanderige hobbelpaadjes kom je mensen tegen. Van jong tot oud, iedereen zegt vrolijk gedag tegen elkaar. Ook als ik weer eens de weg kwijt ben op het eiland helpen ze me de richting naar zee te wijzen. Zo groot is het eiland niet maar het lijkt wel of ik rondjes fiets. Bij een zogenaamde kruising van twee zandpaden kom ik toch steeds weer dezelfde vrouw die bezig is met bananen te drogen in de zon of is het nu iemand anders?

Op het eiland is ook een schildpadden sanctuary. Door overbevissing, global warming en toename van toerisme worden o.a. schildpadden ernstig bedreigd. Het is een mooi initiatief van Bolong. Hij hoopt mensen ervan te overtuigen dat het noodzakelijk is om de baby schildpadden te beschermen. Zie ook http://gilimenoturtles.com/index.html. Voorheen was er elke maandag het initiatief van 'trash hero' om samen met een aantal mensen het aangespoelde afval op te rapen. Ze zijn nog op zoek naar een nieuwe 'trash hero'. Dus als iemand zich geroepen voelt en de tijd heeft?https://m.facebook.com/trashherogilimeno Ondertussen raap ik al wandelend op het strand zelf de rotzooi uit zee. Het is een kleine moeite en geeft hoe klein het ook is een goed gevoel. Douchen doe je hier met zeewater. Het gebruik van shampoo en zeep liever te beperken. Dat doe ik dus ook. Het douchewater gaat zo weer terug de zee in. Op het eiland zijn ze druk bezig om een soort van watervoorziening aan te brengen. De hele dag door zijn mensen in de brandende zon bezig een sleuf te graven in de zandpaden. Ook karren vol met afvoerpijpen zie je over het hele eiland rijden. 

Gili Meno schijnt een echte 'honeymoon' bestemming te zijn. Ik zie dat zelf niet zo. Als je van rust en stilte houdt dan zit je hier in ieder geval goed!