Op weg naar Semarang

Eergisteren was een 'offday' voor mij. We vertrokken rond 1 uur per becak richting Jatirokeh om het verband te laten verwisselen en naar de wond te laten kijken. Aangekomen bij de dokter blijkt de praktijk niet open te zijn. De praktijk gaat pas om 4 uur open en de dokter komt pas om 5 uur. Wat nu? Weer terug met de becak en later terugkomen is geen optie. We besluiten naar de andere kliniek te gaan waar ik mijn tetanusshot heb laten zetten. Ik word meteen herkend en de mensen zijn erg aardig. Ik mag meteen naar de 'behandelkamer'. Het is meer een bezemkast. Er staat in ieder geval een krakkemikkig bed. Voordat ik op het bed ga liggen moet het bed uiteraard vrij worden gemaakt van allerlei spullen. Verder staat er een oude koelkast uit het jaar 0, een kastje voor de voorraad van o.a. verbandmiddelen en voor de rest wat dozen her en der verspreid. Voor de kast liggen de gebruikte of de nog eventueel te gebruiken verbandmiddelen nonchalant op de grond. De wond wordt schoongemaakt. Rondom de wond is het rood en opgezet. De wond is nog niet droog. Mijn voet wordt weer van verband voorzien. Ik moet 18.000 roepia (1,30 euro) afrekenen. Een bonnetje vragen om bij de verzekering te declareren lijkt me niet nodig. Kania vraagt of ik nog meer medicijnen kan krijgen. Ik heb nu nog maar voor 1 dag aan medicatie. De medicijnen die de andere dokter heeft voorgeschreven hebben ze niet zeggen ze. We moeten toch maar even wachten tot 4 uur totdat de andere kliniek open gaat. Pffff, zit er nu wel even doorheen!! We lopen naar de overkant toe om bij te komen en iets te drinken. Ik maak me zorgen over het feit dat ik slechts kan strompelen. En met een zware backpack en een wat lichtere backpack is het lastig lopen. Ook maak ik me zorgen over de medicatie. Er zit één pil bij waar ik zó suf van word. Kan ik dan wel alleen reizen vraag ik me af? Ik wil juist alert blijven. Even krijg ik het gevoel dat ik gewoon het liefste naar huis wil gaan. Tegen een uur of 3 gaan we naar de andere kliniek. Nog weinig actie te bemerken. Het is nu echt warm!! In de schaduw maar wat hangen en wachten. Ondertussen komen af en toe mensen 'toevallig' voorbij. Ze zijn wel heel nieuwsgierig wat ik heb. Om 4 uur wordt de kliniek geopend en mogen we naar binnen. De lichten gaan aan, de ventilator begint te draaien en de televisie gaat aan met het volume op standje 110. De medewerkers komen rond 10 over 4 binnenvallen. Kania meldt mij meteen aan. Ik ben gelukkig als eerste aan de beurt. Er komen steeds meer mensen binnen. De wachtkamer loopt vol en mensen moeten nu al zelfs buiten op de stoep wachten. Ik verbaas me over het feit dat er vooral kinderen onder de vijf zijn die door moeders zo zijn ingepakt dat je denkt dat ze naar de poolcirkel gaan. Een wollen muts, een dikke winterjas en een lange broek hebben ze aan. En dat met een temperatuur van zo'n 32 graden. De kinderen laten het gelaten over zich heen komen. Ja, de dokter is er!! Om kwart over 5 weliswaar maar toch. De dokter houdt elke dag praktijk tussen 5 en 8 uur s'avonds. Als ik zie hoeveel mensen er op hem wachten, ben ik benieuwd hoe hij zich voelt tegen 8 uur. Er is totaal geen enkele werkdruk te bemerken en hij neemt alle tijd voor mij. Als ik in Nederland naar de dokter ga raffel ik meestal mijn klachten af, de huisarts luistert en schrijft een receptje uit. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Hier wordt er alle tijd genomen. Er wordt over van alles en nog wat gepraat. Ik zou bijna zeggen, pak er een kop koffie bij. Alles gaat op z'n dooie gemakje. Ik wil toch dat de dokter zelf even naar de wond kijkt. Hij zegt dat het tijd nodig heeft. Het is hier nu eenmaal een tropisch klimaat zegt hij. Geduld, geduld en nog eens geduld! Zucht....Kania stelt de vragen van mijn vragenlijstje. Hahaha, zal best grappig overkomen zo'n lijstje. Ik krijg nog wat medicijnen mee. De broer van Kania en een jochie van een jaar of 15 rijden ons terug naar het hotel. Eerst nog maar even martabak bestellen en een treinticket voor Semarang reserveren. Vanuit Semarang vertrek ik met het vliegtuig naar Bali om daar even de rust te pakken en de wond goed te laten genezen. Ook een goede kliniek bezoeken op Bali. Even geen avonturen meer voor mij. Slechts zwembad, boek lezen en uitrusten de komende dagen.

Gisterochtend toch besloten om al mijn bagage mee te nemen. In eerste instantie zou ik lichter reizen en de overige spullen bij  Kania achter laten. Mijn grote backpack stouw ik helemaal vol. Ik vraag of iemand mijn backpack naar beneden wil dragen. Even later komt er iemand. Hij tilt mijn backpack op en wankelt even. Hij kijkt me even verbaasd aan. Een taxi zal mij en Kania naar stasiun Slawi brengen. De broer van Kania rijdt achter ons aan om vervolgens daarna met z'n tweeën weer naar huis te gaan. Onderweg wordt hij door de politie aangehouden. Hij heeft zijn helm gewoon op. Ik vraag Kania wat er aan de hand is. Er komt niet echt een duidelijk antwoord uit. Het is net de loterij, of je in de prijzen valt die dag of niet. Het is en blijft nogal vaag. Kania regelt dat iemand mijn spullen draagt en mijn plaats in de trein aanwijst. We nemen geëmotioneerd afscheid. Het waren tien fijne dagen samen. Ik heb een beetje mogen meeproeven van het leven op Java samen met haar. Ik heb allerlei zinnige en soms nogal onzinnige vragen gesteld over het leven in Indonesië. Waarom dit, waarom dat?

Ik word naar de trein gebracht. Het is 3 uur treinen naar Semarang. Onderweg krijg ik het verdrietige bericht dat mijn moeder met spoed in het ziekenhuis is opgenomen. Ze heeft een lichte hersenbloeding gehad. Ik maak me vreselijk veel zorgen om haar. Ik hoop dat alles goed komt....

Aangekomen in Semarang wil ik een taxi naar mijn hotel nemen. Meteen word ik aangesproken door een becakfietser. Hij wil mij naar het hotel fietsen zegt hij. De prijs die hij noemt is best hoog voor Indonesische begrippen. Omgerekend is het slechts 1,30. Ik heb geen zin om af te dingen en gun de man zijn ritje. Hij begint tegen het drukke verkeer in te fietsen. Met zweet in de bilnaad zie ik al het verkeer op me afkomen. Vrachtwagens, auto's en scooters zoeven langs ons heen. Ik heb het er niet zo op. Verrassend genoeg gaat het goed. Hij vraagt of ik uit Amerika kom. Ik vraag me af of ik er zo Amerikaans uitzie? Nee, di Belanda. Aaaah, Belanda zegt hij en onze conversatie stopt. In de lobby van het hotel is het heerlijk koel. Het hotel is gebouwd volgens oud-koloniale architectuur. Ik ga naar mijn kamer toe. Ik krijg een grote kamer met kingsizebed plus 24 uur roomservice. De pijn aan mijn voet weerhoudt me ervan om op bed te springen en alles op de menukaart te bestellen net zoals in de film 'home alone'. Even een verfrissende douche en dan op pad. Ik vraag aan de receptie waar toko Oen is. Toko Oen is een vermaard restaurant in de 'tempo doeloe' tijd. Het ligt in dezelfde straat als het hotel op 5 minuten lopen. Ik loop naar buiten en na 20 meter keer ik om. Ik moet me erbij neerleggen dat ik een tandje terug moet zetten. Ik vind dat best lastig. Dan maar in het hotel eten. Er zit vier man personeel in het restaurant, en ik ben hun enige gast van vandaag. De een brengt bestek, de ander brengt het drinken, weer een ander brengt mijn eten en van nummer vier krijg ik de rekening. Ik ga maar naar mijn  kamer toe. Slapen en dan morgen......Bali baby, here I come!!!!